Τα συναισθήματα της πολιτικής αναμονής

Περάσαμε εδώ και μια δεκαετία τους χρόνους του σοκ, του θυμού, του αγώνα, της αλληλεγγύης, της νίκης, της ήττας, της ανάτασης. Η Αριστερά διαχειρίστηκε την περίοδο 2010-2015 το πιο επικίνδυνο από αυτά τα συναισθήματα, τον θυμό, επικαλύπτοντάς τον με το πρόταγμα της ελπίδας.

Η ελπίδα αποτέλεσε κεντρικό πολιτικό σύνθημα της Αριστεράς στις εκλογές του 2015. Τώρα πλέον, σε προεκλογική περίοδο, συλλογικά βιώνουμε ποικιλοτρόπως τους χρόνους της αναμονής. Κάποιοι στην Αριστερά αναμένουν να ορίσουν τον λαό σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω. Δεν πειράζει που αυτό δεν πραγματώνεται, φταίει ο γιαλός που στραβά αρμενίζουμε.

Αλλοι στα δεξιά εδώ και τέσσερα χρόνια περιμένουν την παλινόρθωση της εξουσίας τους. Θεωρούν εαυτούς φυσικούς κατόχους της εξουσίας, προσλαμβάνουν την περίοδο αυτή ως ανωμαλία και ανυπομονούν απογοητευμένοι που δεν κατάφεραν να περιορίσουν τον χρόνο αναμονής.

Το γεγονός ότι πολλαπλά σαλπίσματα τέλους του χρόνου αναμονής αποδείχθηκαν φρούδα καθιστά την αναμονή πιο δύστοκη και ενισχύει την επιθυμία για τον χαμένο παράδεισο των ημερών που ο Ευάγγ. Βενιζέλος, ο Αντ. Σαμαράς και οι συν αυτοίς τραπεζίτες προσποιούνταν ότι διοικούν τη χώρα.

Ολη αυτή η αναμονή καταλήγει στην παραγωγή απίστευτης ποσότητας θυμού που δεν μπορεί να εκτονωθεί κοινωνικά αλλά ούτε και να καταναλωθεί πολιτικά. Στις παρυφές τους, ορισμένοι άλλοι αναμένουν κλιμάκωση της εθνικιστικής ατζέντας για να γλιτώσουν τη φυλακή και την πολιτική απομόνωση.

Οι τελευταίοι ως περιοδεύων θίασος συναντιούνται με τις κάμερες τηλεοπτικών προαγωγών (όχι παραγωγών) και φαντασιώνουν την επαναφορά της κοινωνικής εργασίας στη Μακρόνησο. Είναι απορίας άξιο γιατί οι δεξιοί πολιτικοί δεν σκέφτονται την ακύρωση που θα επέλθει και θα λειτουργήσει διαλυτικά στο πολιτικό τους οικοσύστημα όταν χάσουν στις επερχόμενες εθνικές εκλογές…

Ενα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας αναμένει εκείνες τις κινήσεις που μετά το τέλος των μνημονίων θα δώσουν το σήμα εκκίνησης για καλύτερες μέρες. Οι πολίτες αυτοί φοβούνται τους θιασώτες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεννηματά και του Ευάγγ. Βενιζέλου εξαιτίας της κοινωνικά εκδικητικής παλινόρθωσης που ευαγγελίζονται. Οι πολίτες αυτοί τρομοκρατούνται από τις ανερυθρίαστες δηλώσεις του Κ. Μητσοτάκη, του Αδ. Γεωργιάδη και των συνδαιτυμόνων τους.

Ωστόσο, δεν έχουν πεισθεί για την ανάγκη μιας δεύτερης ευκαιρίας στους πρόσφατα μυημένους στην εξουσία «συριζαίους». Φοβούνται την παλινόρθωση αλλά δεν αφήνουν τον εαυτό τους να ελπίσει με αριστερό πρόσημο. Μπορούμε σίγουρα να απαριθμήσουμε αρκετούς λόγους που εμποδίζουν αυτούς τους πολίτες να ελπίζουν με τον ίδιο τρόπο που όλες και όλοι ελπίζαμε τον Ιανουάριο του 2015.

Το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα που έχει μια δυναμική Αριστερά να δώσει είναι η ωριμότητα της επίγνωσης των δυνατοτήτων της ως πολιτικής δύναμης και ως κυβέρνησης αυτής της χώρας στην παρούσα ιστορική συγκυρία. Δυνατοτήτων που προκύπτουν από τις ήττες, από τις νίκες και από τα ρίσκα που αυτή η Αριστερά πήρε και παίρνει. Tην ειλικρίνεια αυτής της ωριμότητας συνάμα με τον κριτικό αναστοχασμό της όποιας δικής της ανεπάρκειας οφείλει να προβάλει η εν λόγω Αριστερά.

Οι πολιτικές εξελίξεις θα κριθούν από το είδος αναμονής που θα ηγεμονεύσει: θα αναμετρηθεί ο θυμός με τον φόβο και την ελπίδα. Αυτό θα κρίνει και το είδος της πολιτικής χαράς με την οποία θα πάμε για εκλογές.

* Επίκ. καθηγητής στο ΑΠΘ, προϊστάμενος του Γραφείου Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη