Η τέχνη τού να είσαι με όλους

Δεν φυλάγεσαι πια
Λες τις σκιές: σκιές

Θοδωρής Βοριάς, «Νυχτερινές επιπλοκές»

Εχω σχολιάσει ξανά το ελληνικό φαινόμενο των δια(γ)νοουμένων, δηλαδή των αυτο-αναγορευθέντων σε «πνευματικούς ταγούς» [!] , οι περισσότεροι των οποίων στις δύσκολες στιγμές της χώρας κρύβονται μέσα σε σύννεφα ασαφών δηλώσεων ή ξαραχνιάζουν τα μπαούλα των αναμνήσεών τους.

Το σημερινό σημείωμα αφορά τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Συμμετέχοντας ενεργά από το 1978 ως ΕΔΠ στην ομάδα σύνταξης του νόμου-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, ως καθηγητής και πρύτανης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης κ.λπ. [συνάδελφος σε πολλούς συνδικαλιστικούς αγώνες με τους Κ. Γαβρόγλου, Αρ. Μπαλτά κ.ά.], είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω την πορεία [επαγγελματική, κοινωνικήπολιτική] αρκετών πανεπιστημιακών της γενιάς μου και να εκπλαγώ με την ευλυγισία/οσφυοκαμψία ορισμένων, ιδίως όμως αυτών που θεωρούνται από την κοινή γνώμη «φίρμες».

Επί ΠΑΣΟΚ του Αντρέα δήλωσαν ότι απελευθερώθηκαν [από τι άραγε; Εδιώκοντο για τα πολιτικά τους φρονήματα;].

Επί Ν.Δ. του Μητσοτάκη ανήλθαν όλες τις βαθμίδες εν αγαστή συνεργασία με τους συντηρητικούς καθηγητές.

Επί ΠΑΣΟΚ του Σημίτη «εκσυγχρονίστηκαν» και φωτογραφίζονταν σε «σινεμάδες» και σε πρωθυπουργικές φιέστες.

Επί Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή εξακολουθούσαν να είναι «κοινής αποδοχής» [sic] και δικαιώθηκαν με θέσεις και εκπομπές.

Επί ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου γοητεύτηκαν από το νέο πνεύμα [;] της ισότητας και της ανεκτικότητας και αρθρογράφησαν υπέρ της ανοιχτής κοινωνίας.

Επί των διαφόρων τρικομματικών κ.λπ. μορφωμάτων άλλοι μπήκαν στις κυβερνήσεις, άλλοι υποστήριξαν την αναγκαιότητα συναίνεσης κι άλλοι πλούτισαν.

Επί ΣΥΡΙΖΑ αρκετοί έχουν ήδη αρχίσει ν’ ανακαλύπτουν τον επί χρόνια «κρυμμένο αριστερό εαυτό τους» [sic] και να συνομολογούν την ανάγκη ανατροπής των πάντων [πλην βεβαίως των ιδίων].

Το ερώτημα δεν είναι ποιοι είναι αυτοί που συμμετέχουν διαχρονικά και ΟΦΑ στο σαφάρι των ελιγμών σαύρας, αλλά γιατί η κυβερνώσα Αριστερά αποδέχεται τέτοιες συμπεριφορές προβάλλοντας και δικαιώνοντας τέτοιες «καρικατούρες διανόησης».

Το τι χάνει σε ηθικό πλεονέκτημα είναι φανερό. Το τι [νομίζει ότι] κερδίζει αόρατο. Εκτός αν κάτι γνωρίζουν παραπάνω τα πολύχρωμα συνεταιράκια τους.

ΥΓ. «Αν δραπετεύσεις από τον Κάτω Κόσμο Κάψε τη βάρκα» [Θ. Βοριάς, «Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου»]

*Πρώην υπουργός