Τα αληθινά μας πλούτη

«Θα πάρετε τα σοκάκια που βρίσκονται κατάντικρυ στον ήλιο, έτσι δεν είναι; Ωσπου να φτάσετε στην οδό Χαμανί, την πρώην οδό Σαρράς. Θα ψάξετε τον αριθμό 2Β, που θα δυσκολευτείτε να τον βρείτε επειδή κάποιοι αριθμοί δεν υπάρχουν πια. Θα σταθείτε μπροστά στην επιγραφή μιας βιτρίνας: Ενας άνθρωπος που διαβάζει αξίζει για δύο. Μπροστά στην Ιστορία, τη μεγάλη, αυτήν που συγκλόνισε τον κόσμο, αλλά και τη μικρή, αυτήν ενός ανθρώπου, του Εντμον Σαρλό, που το 1936, στα είκοσι ένα του χρόνια, άνοιξε τη δανειστική βιβλιοθήκη “Τα Αληθινά Πλούτη”».

Η βιβλιοθήκη αυτή βρίσκεται στο Αλγέρι και μετά από ογδόντα χρόνια κλείνει, πωλείται σε έναν βιομήχανο που σκοπεύει να πετάξει όλα τα βιβλία και να φτιάξει ένα μαγαζί με λουκουμάδες.

Είναι ο χώρος που διάλεξε η Αλγερινή συγγραφέας Καουτέρ Αντιμί, του βιβλίου «Τα πλούτη μας» (εκδόσεις Πόλις), για να μιλήσει για τα ογδόντα χρόνια μια πανέμορφης αλλά ταλαιπωρημένης πόλης.

Τελειώνοντας το βιβλίο, σκεφτόμουν πόσα ιστορικά μέρη έκλεισαν στην Αθήνα. Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που τα έφτιαξαν και τους ανθρώπους που τα αγάπησαν.

Σαν τον Αμπντάλα που παραμένει μέσα στις σελίδες του βιβλίου ένας αιώνιος φύλακας για «Τα Αληθινά Πλούτη» και κάθεται πάντα στο πλατύσκαλο διαφυλάσσοντας το όνειρο του ιδιοκτήτη αλλά και το παρελθόν της πόλης του.

Μα πιο πολύ σκέφτομαι πως θα ήθελα να υπάρχουν σε κάθε πόλη του κόσμου κάποιοι άνθρωποι σαν τον Αμπντάλα, που αναγκάστηκε να φύγει από τα βιβλία του, κοιμόταν κρυφά σε ένα καμαράκι δίπλα σε μια πιτσαρία, όλη η πόλη ντρεπόταν που ρήμαξε έτσι τα τελευταία χρόνια ενός ανθρώπου, αλλά βρήκε το κουράγιο να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στα μεγαθήρια για να διαφυλάξει τουλάχιστον τα «αληθινά μας πλούτη». Σε τέτοιους ανθρώπους ελπίζω.