Αδεια η πόλη…

Το δειλινό εκείνου του Δεκαπενταύγουστου δεν ήταν κανείς στην πόλη. Κανείς. Νόμιζε ότι ήταν ο μοναδικός κάτοικος μιας έρημης πόλης και αν ήθελε θα μπορούσε να πάει από ταράτσα σε ταράτσα, να καθίσει στα μπαλκόνια των γειτόνων του δίχως να τον δει κανείς.

Τα ρολά κατεβασμένα, τα παράθυρα ερμητικά κλειστά. Παράξενη αυτή η ερημιά. Σχεδόν απόκοσμη. Οι πολυκατοικίες ακατοίκητες και οι δρόμοι άδειοι. Τα περίπτερα κλειστά, πού να πει ένα γεια; Ούτε ο περιπτεράς ήταν εκεί, ούτε ο φίλος του ο υπάλληλος του προποτζίδικου. Στο καφέ δεν έκατσε. Θα ήταν ο μόνος πελάτης. Τραγικό και γι' αυτόν και για τον μπουφετζή.

Σκέφτηκε μια φορά να βάλει μια δυνατή φωνή στη μέση του μεγάλου δρόμου, να δει αν ακούγεται αντίλαλος. Αναλογίστηκε όμως ότι μιλάμε και κυρίως φωνάζουμε γιατί το 'χουμε σίγουρο πως κάποιος θα μας ακούσει. Και τότε κάτι ξύπνησε το σκανταλιάρικο παιδί που ήταν μέσα του κι είπε «αφού κανείς δεν βλέπει, θα κάνω ό,τι δεν κάνω συνήθως…».

Ετσι πέρασε μπροστά από το σπίτι της και είπε ένα τραγούδι, πέρασε μπροστά από την τράπεζα που του παίρνει το μισό μηνιάτικο και ζωγράφισε στον τοίχο ένα πρόσωπο με τη γλώσσα έξω, άραξε στην άδεια πλατεία πάνω στο χορτάρι λες κι ήταν κήπος του σπιτιού του κι ύστερα κοίταξε με μια αναιδή περιέργεια όλα τα διαμερίσματα της γειτονιάς του σαν να ήθελε να αποτυπώσει κάθε λεπτομέρεια.

Και μετά; Μετά βαρέθηκε. Γιατί καμιά ζωή, όσες πόλεις κι αν έχεις δικές σου, δεν αξίζει αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον άλλο.

Ετσι, πήγε στο ανοιχτό καφέ… κι έκανε παρέα στον μπουφετζή μέχρι να κλείσει το μαγαζί, μέχρι να κλείσει κι αυτός ο Δεκαπενταύγουστος.