Εχουμε οδηγηθεί ξανά σε έναν άτυπο (διά του Τύπου) εμφύλιο. Μας έχουν διχάσει με έναν τρόπο πιο επικίνδυνο από τα όπλα. Πυροβολούμε και σκοτώνουμε μυαλά.
Λυπάμαι, αλλά το προχθεσινό αντι-δεοντολογικό και αντι-συναδελφικό «κείμενο» του υπεύθυνου του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού για «τις νεκρές ψυχές στον ΔΟΛ που υπογράφουν ανοησίες για σκουπίδια που τραγουδάνε ακόμα», δεν διαφέρει από τα «ξεφωνήματα» του ΔΟΛ, τα λειτουργικά εκφωνήματα, θα έπρεπε να πω, που συνιστούν -πώς να το κάνουμε- τη σημειολογία του κεφαλαίου.
Περισσότερο όμως, στεναχωριέμαι γιατί βλέπω τους ιθύνοντες στο Μέγαρο Μαξίμου να οδηγούνται με τις δηλώσεις τους, στο ίδιο μοντέλο πραγμάτωσης της καπιταλιστικής αξιωματικής όπου -όπως ξέρουμε- πίσω από τα δήθεν «δικαιώματα» και τις χειραφετητικές κορώνες -ή μάλλον εξαιτίας τους ως μέσων παραγωγής- θριαμβεύει το μεγάλο κεφάλαιο.
Να μην ξεχνιόμαστε. Το δίκαιο είναι και αυτό μια σχέση παραγωγής που εκδηλώνεται ως δίκαιο και που εμφανίζεται, υποτίθεται, ανεξάρτητο από τη συγκεκριμένη μορφή της παραγωγικής λειτουργίας.
Το θλιβερό λοιπόν είναι ότι σε αυτήν την ταύτιση κεφαλαίου-δικαίου δεν επιδίδονται «μόνο οι νεκρές ψυχές στον ΔΟΛ» αλλά και οι αγωνιστικές ψυχές του Μαξίμου. Με την αδολεσχία τους με απογοητεύουν, όπως δυσαρεστούν υποθέτω και το κόμμα τους.
Για να το πω με μια ακριβέστερη διατύπωση: η πολιτική τους δεν οργανώνει τις συζεύξεις των αποκωδικοποιημένων ροών αλλά επικωδικοποιεί τις ήδη κωδικοποιημένες ροές, στρέφοντας τις πρώτες στον καταπιώνα της εξουσίας. Δεν αντεπιτίθενται στην Αυτοκρατορία (του Μαρινάκη) αλλά πολιτεύονται εξίσου, με τον τρόπο της.
Οταν λοιπόν, τόσο ο ΔΟΛ όσο και οι σύμβουλοι του Μαξίμου, αντιλαμβάνονται τη δημόσια σφαίρα ως κοινό μέσο μιας οικειοποίησης που γίνεται ιδιωτική, τότε τι σημασία έχει ποιος κυβερνά ή ποιος έχει την εξουσία; Και τι αξία έχει η διάκριση των εξουσιών όταν οι εξουσίες εντοπίζονται αδιάκριτα σε μια κυβέρνηση που υποδύεται την εξουσία αλλά και σε μια εξουσία που υποδύεται την κυβέρνηση;
Τι αξία έχει τότε και η ψήφος; Τέτοιας λογής ερωτήματα όμως -ευλόγως τιθέμενα- υποδηλώνουν άραγε και το τέλμα της πολιτικής; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία όχι ακριβώς για τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες ή τους δημοσιογράφους τους αλλά για όσους προσπαθούν να σκεφτούν και να γράψουν βάσει «πολύ διαφορετικών διαρρυθμίσεων: διαστροφικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών, μυστικιστικών, πολιτικών».
Οσων κατασκευάζουν κομμάτι-κομμάτι το έργο τους και γνωρίζουν αν τα κομμάτια αυτά μπορούν να συναρμολογηθούν και με ποιο τίμημα. Αυτοί είναι οι μηχανικοί της ζωής που προτιμούν από τον Γκόγκολ, τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι.
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας