Το ταξίδι του

Το πρωινό αγιάζι με την απαλή αναπνοή του θαμπώνει το τζάμι του αυτοκινήτου. Ωρα πέντε το πρωί. Ασπρο ακόμα το δέρμα της αυγής, δίχως ήλιο. Ξεκινάμε για το ταξίδι της επιστροφής του. Το ταξίδι του αποχαιρετισμού. Τα χείλη μας βαστούνε ένα χαμόγελο με ρίζες πίκρες. Χαμόγελο, ωστόσο. Κουράγιο μεταξύ μας.

Από τη χτεσινή νύχτα τα μάτια μας μιλάνε σιωπηλά. Δεν ακούγαμε τι έλεγαν οι γιατροί, οι άλλοι ασθενείς και επισκέπτες. Δεν ακούγαμε τους θορύβους της νύχτας και της πόλης. Μόνο η φιγούρα του ήταν στα μάτια μας. Μια ομιλούσα εικόνα. Δίχως χρώματα. Ούτε έλαμπε ούτε έσβηνε. Μόνο περίμενε. Να πάμε πίσω στη γενέθλια γη. Πότε πότε ψιθυρίζαμε μεταξύ μας. Δεν υπήρχε λόγος. Δεν ξέρω γιατί το κάναμε αυτό. Υποταγμένη κι η φωνή με δέος μπροστά στα μυστήρια.

Στα πρώτα φανάρια -θαμπά κι αυτά ακόμα- κοιτάζω στον καθρέφτη του οδηγού. Μια μικρή πομπή προσκυνητών ακολουθεί. Φαντάζει παράξενη στην πόλη. Ακόμη κι αν τα αυτοκίνητα δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο διακριτικό, μια ίδια ομίχλη τα περικλείει.

Ισως να 'ναι η ιδέα μου αλλά καθώς περνούσαμε από τη γειτονιά και τα στέκια του, τόσο νωρίς το πρωί, τα δέντρα άπλωσαν λίγο τα κλαδιά και τα κτίρια σκούρυναν κι άλλο. Πώς να σου πουν αλλιώς αντίο οι δρόμοι που χιλιοπερπάτησες και η γειτονιά που τόσο αγάπησες. Εχουν και τα άψυχα τον τρόπο τους.

Αναρωτήθηκα αν είναι ανάρμοστο να αρχίσω να τραγουδώ. Οχι ό,τι να 'ναι, τραγούδια που αγαπούσε. Ας πούμε το «Συ μου χάραξες πορεία», λέω στους άλλους. Τραγουδήσαμε μαζί χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Κι επειδή κάθε τραγούδι είναι μια κοινή μνήμη, αρχίσαμε με αφορμή αυτό να θυμόμαστε όλα τα απίθανα και μοναδικά που ζήσαμε μαζί.

Το χιούμορ και τα νεύρα, τις λύπες και τις χαρές, Χριστούγεννα και Πασχαλιές, έρωτες και απογοητεύσεις. Το αυτοκίνητο έγινε μια μικρή κιβωτός κοινών αναμνήσεων που κολυμπούσε με καλό καιρό, προστατευμένη από φίλους.

Φαντάζομαι πως εκείνος θα γελούσε αν μας άκουγε. Αν άκουγε δηλαδή όλες αυτές τις αναπόφευκτες σκέψεις μας για τον άνθρωπο που δεν ζει όσο μπορεί πιο ουσιαστικά τη ζωή και αναλώνεται σε μικροπράγματα. «Ο Ανθρωπος… Το Ατομο το ανθρώπινο… Το ελεύθερο Ατομο… Το Εγώ… Σύγκαιρα θύτης και θύμα… Σύγκαιρα κυνηγός και θήραμα…

Ο άνθρωπος -και ο άνθρωπος μόνο- ελαττωμένος ίσαμε μια κλωστή -μέσα στη φθορά και την αθλιότητα του κόσμου- που ζητά να βρει τον εαυτό του -ξεκινώντας από το τίποτε» και άλλα τέτοια. «Βρε πιάστε κάνα τραγούδι καλύτερα, βάλτε ένα ποτό να πιούμε, κι αφήστε πάλι τις φιλοσοφίες!» θα μας έλεγε σίγουρα.

Συμφωνήσαμε όλοι μαζί γελώντας, και κοιτάξαμε μπροστά, στον μεγάλο δρόμο της επιστροφής του, με τα μάτια υγρά, τραγουδώντας «συ μου χάραξες πορεία, εσύ γλυκιά μου αμαρτία…».