Ο «συνηθισμένος» άνθρωπος

Ηξερε πολύ καλά τι επιθυμούσε από τη ζωή. Ηθελε απλά να είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Κάποιος που απολαμβάνει την παρέα και το κρασί με τους φίλους του, που παντρεύτηκε το κορίτσι που του άρεσε, που βλέπει ποδόσφαιρο τις Κυριακές και που χαίρεται μια λιακάδα τον χειμώνα και μια βροχή το καλοκαίρι. Κάποιος που δεν νιώθει τον κόσμο φυλακή και ο κόσμος αυτός περιέχει κι άλλους συνηθισμένους ανθρώπους. «Γιατί είναι τόσο δύσκολο;», αναρωτιέται συχνά καθώς ξυπνάει το πρωί. Μήπως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτό που λέμε «συνηθισμένος άνθρωπος»;

Τώρα τελευταία όλοι ζητούν απ’ αυτόν να γίνει ένας μικρός θεός. Που σημαίνει: κυρίως να γίνει ένας μικρός θεός για τους ανθρώπους του, κάτι σαν ακοίμητος φρουρός των ψυχών τους. Αστείρευτη πηγή αισιοδοξίας και συντηρητής του κοινού τους παρελθόντος που είχε καλύτερες μέρες. Δεν κατάλαβε πώς ακριβώς έγινε αυτή η μεταμόρφωση. Στην αρχή έπρεπε να κάνει ευχάριστο το παρόν με ενθαρρυντικές κουβέντες, διηγήσεις για την αστεία πλευρά της οικονομικής κρίσης και μικροεκπλήξεις που έφερναν χαμόγελα. Ομως τώρα τελευταία του ζητείται κάτι πολύ δύσκολο. Να σχεδιάσει ένα μέλλον!

Με τι υλικά φτιάχνεται ένα μέλλον όταν στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν υλικά; Η ζωή σού ζητά να διατηρήσεις την ελπίδα, την αισιοδοξία. Αυτό μοιάζει πια να είναι ικανότητα ενός θεού ή ενός φιλοσόφου τουλάχιστον. Πώς να τους πει πως δεν θέλει να είναι τίποτα από τα δυο παρά μόνο… ένας συνηθισμένος άνθρωπος; Βέβαια οι περισσότεροι γύρω του λαχταρούν να είναι ξεχωριστοί, να κατευθύνουν με ύφος Μεσσία τους φίλους, τους συναδέλφους, την οικογένεια, τον κόσμο ολόκληρο αν τους αφήσουν!

Και καθώς σκέφτεται όλα αυτά, βλέπει στο τέλος του δρόμου την πόρτα του. Και σαν τίποτε άλλο να μην είναι πιο σοβαρό, πιο επιτακτικό και σπουδαίο αποτινάσσει από πάνω του τον συνηθισμένο άνθρωπο και με έκφραση σούπερ ήρωα περνάει το κατώφλι έτοιμος να προσφέρει τον εαυτό του. Να γίνει αυτός το σπίτι κι ο

ξενώνας των ανθρώπων του/Κάθε μέρα ένας καινούργιος ερχομός,/μια χαρά, μια θλίψη, μια κακία,/μια στιγμιαία συνειδητοποίηση φτάνει όπως ένας απρόσμενος επισκέπτης./Θα τα υποδεχτεί όλα! Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πλήθος καημών,/που βίαια αδειάζουν το σπίτι από τα έπιπλά του, φέρσου σε κάθε καλεσμένο με αξιοπρέπεια,/θα μπορούσε κάλλιστα να σε ετοιμάζει για μια χαρά καινούργια…