Είναι ώρα για δουλειά

Εκανε ό,τι κάνει πάντα. Τη συνηθισμένη ρουτίνα του πρωινού. Εφτιαξε έναν καφέ, πλύθηκε, έφαγε, άνοιξε τα παράθυρα ν’ αεριστεί το δωμάτιο σε κάθε γωνιά και τίναξε τα σεντόνια από την αγρύπνια της νύχτας που πέρασε. Τα όνειρα που έφερε ο ύπνος της εξάντλησης, κάποιες ανεξιχνίαστες εικόνες, ήταν μαζί του μέχρι που η σκέψη «είναι ώρα για δουλειά» έσβησε κάθε ίχνος τους.

Η πόρτα του γραφείου. Κλειστή είκοσι μέρες. Ανοιξε λοιπόν σήμερα. Μαζί μ’ αυτόν, αναδιοργανώνεται και η πόλη, πληθαίνουν οι υπάλληλοι στις δημόσιες υπηρεσίες, λειτουργούν κανονικά τα δρομολόγια των τρένων. Ανοιξε το αγαπημένο του μαγαζί, οι παραγωγοί του ραδιοφώνου στη συνηθισμένη ώρα τους, τηλεαστέρες αναζωογονημένοι από «μοναδικές διακοπές, αγάπη μου!» πίσω στις εκπομπές τους, οι δάσκαλοι καθαρίζουν τα γραφεία των εξετάσεων από τους αναστεναγμούς των υποψηφίων, τα συνεργεία κάνουν ένα τσιγάρο πριν λερωθούν από σκόνη και γράσο, γυναίκες-κορίτσια με κουβάδες κι άλλα εξαρτήματα μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών έτοιμες να σβήσουν από τα σκαλιά κάθε ίχνος από καλοκαιρινό χώμα και αντηλιακό.

Είναι ώρα για δουλειά, σκέφτεται, αλλά του φαίνεται σαν εξαγγελία, σαν υπόσχεση νεοεκλεγμένης κυβέρνησης. Τι άφησε πίσω του το καλοκαίρι που πέρασε; Τι άφησε σ’ εκείνον και σ’ όλους όσοι επέστρεψαν; Εικόνες-καύσιμα για το βροχερό φθινόπωρο που αναμένει η μετεωρολογική υπηρεσία; Ενα ακόμα καλοκαίρι στα χρόνια μας;

Μπροστά στο γραφείο του, που τον περιμένει σαν υπομονετικός συνάδελφος, πιάνει το κινητό. Ανοίγει τις φωτογραφίες. Θέλει να βεβαιωθεί πως είναι αυτός, ο ίδιος άνθρωπος, εκεί, στην αγκαλιά της ανοιχτής θάλασσας και στο στρώμα της άμμου. Να γκρεμίσει τον αόρατο τοίχο που χωρίζει τις εποχές του χρόνου. Να περάσει εδώ, τώρα, από την πύλη του γραφείου στην άλλη πλευρά όπου προβάλλει η θέα μιας άδειας πόλης κι ενός ηλιόλουστου νησιού, δρόμοι και πλατείες του καλοκαιριού, σκιές, φώτα, χάδια στα σώματα των ήρεμων ζώων, ένα τραγούδι που έρχεται ποιος ξέρει από πού, άπειρα ανοιχτά παράθυρα και κεριά στα μπαλκόνια. Ενα τελευταίο προσκύνημα.

Από το ραδιόφωνο ακούει να του λένε πως «είναι ώρα για δουλειά», τα κόμματα ετοιμάζονται και ένας ακαθόριστος φόβος τον πιάνει και πάλι. Μια επείγουσα, σχεδόν ακαταμάχητη παρόρμηση τον αναστάτωσε: να κλειδώσει πίσω του ξανά την πόρτα του γραφείου, να γυρίσει στο νησί, να επιμηκύνει την άδεια. Ομως η «δουλειά» τον πρόλαβε. Χτύπησε διακριτικά την πόρτα, κι εκείνος της άνοιξε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο ευγνωμοσύνης, δείχνοντας έτσι πως την εκτιμά βαθιά. Είναι ώρα για δουλειά, σκέφτηκε, αρκεί να υπάρχει…