Η καμπάνα χτυπά στην Καταλονία

Υποστηρικτές και πολέμιοι της ανεξαρτησίας συγκρούονται καθημερινά στους δρόμους της Βαρκελώνης. Οι καταλανικές σημαίες με το αστέρι «μάχονται» τις ισπανικές στις γειτονιές. Η πόλη θρηνεί ακόμα τις πρόσφατες πληγές της από την τρομοκρατική επίθεση, αλλά βιώνει καθημερινά την ατμόσφαιρα ενός εμφυλίου.

Χιλιάδες υποστηρικτές της ανεξαρτησίας θέλουν να δώσουν το «παρών» για στείλουν το μήνυμα ότι την 1η Οκτωβρίου το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία θα γίνει κανονικά, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις της κεντρικής κυβέρνησης της Μαδρίτης.

H κατάσταση φέρνει μνήμες από τον μεγάλο Ισπανικό Εμφύλιο. Εκείνος ο εμφύλιος πόλεμος κράτησε τρία χρόνια. Ο αριθμός των θυμάτων είναι ακόμη αμφισβητήσιμος. Κυμαίνεται από 300.000 μέχρι 1.000.000 ανθρώπους.

Την τελευταία φορά που ήμουν στη Βαρκελώνη δεν μπορούσα να χορτάσω την ομορφιά, τη ζωή, την ατμόσφαιρά της. Ετσι θέλω να τη θυμάμαι. Σαν την πόλη όπου άνθρωποι από όλο τον κόσμο συναντιούνται εκεί και συντελούνται μικρά θαύματα. Οπως ένα πρωί, που μπήκαμε σ’ ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά της. Χειροποίητα κοσμήματα και μια μαγική μουσική που έπαιζε από τα ηχεία.

Πήραμε δώρα, αλλά αυτό που θέλαμε περισσότερο ήταν η μουσική. Η κοπέλα στο ταμείο τύλιξε ένα απλό cd σ’ ένα ροζ χαρτί και μας το χάρισε. «Είναι φίλοι μου, οι “Giulia y los Tellarini”, θα μου γράψουν άλλο» μας είπε, «ξέρετε πριν από λίγο καιρό είχε μπει στο μαγαζί ο Γούντι Αλεν, γύριζε το ‘‘Βίκυ Κριστίνα Μπαρτσελόνα’’, άκουσε τη μουσική και σαν από θαύμα μού ζήτησε να τους γνωρίσει. Τελικά, έγραψαν τη μουσική για την ταινία. Εγιναν διάσημοι σε όλο τον κόσμο».

Το τελευταίο βράδυ μπήκαμε σε μπαρ, σε τάπας, σε κάβες με σάλες που πρόσφεραν χαμόν, στρείδια και κόκκινα κρασιά σε νεροπότηρα. Ξημέρωνε στην Μπαρτσελονέτα και σκεφτόμουν πως όταν ο Γκαουντί σχεδίαζε την εκκλησία Σαγράδα Φαμίλια ήξερε ότι δεν θα την τελειώσει ποτέ. Η πόλη μεγάλωνε, άνοιγε σε πολιτισμούς και κουλτούρες, δεκτική, ανοιχτόκαρδη. Συμπληρώνει ακόμα τις σκαλιστές πέτρες της Σαγράδα Φαμίλια με πάθος, με ζωή.

Η κατάσταση της έντασης που επικρατεί τώρα στην Καταλονία μάς αφορά. Ας λέει η επίσημη ευρωπαϊκή γραμμή ότι «πρόκειται για εσωτερική υπόθεση της Ισπανίας». Από τα χαρακώματα των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο έγραφε τότε ο Χέμινγουεϊ κάτι που ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ: «Κανείς άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα νησί ακέραιο και ξεχωριστό. Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου μάς λιγοστεύει γιατί ανήκουμε στην Ανθρωπότητα. Γι’ αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα, για σένα χτυπά».