Μία (1) εργασία για 106 φοιτητές

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον…  Όλοι έχουμε κάποτε αντιγράψει σε εξετάσεις ή διαγωνίσματα ή έχουμε μπει στον πειρασμό να αντιγράψουμε και δεν το κάναμε είτε από ατολμία είτε για λόγους αρχής. Όμως συνήθως η αντιγραφή ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, εξαίρεση και όχι κανόνας.

Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά 106 φοιτητές του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων αποκλείστηκαν από την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου. Αυτή την τιμωρία αποφάσισε η γενική συνέλευση του τμήματος επειδή παρέδωσαν την ίδια εργασία σε ένα μάθημα. Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο η θέση που πήραν οι φοιτητικές παρατάξεις για το συμβάν, αλλά το μέγα πλήθος των αντιγραφέων.

Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η επιτηδειότητα του αυθεντικού συντάκτη της εργασίας ή του μεσάζοντα που κατάφερε να πουλήσει την ίδια εργασία σε 106 άτομα, θυμίζοντας εκείνους τους απατεώνες πουλάνε το ίδιο οικόπεδο σε πολλούς διαφορετικούς πελάτες. Μα καλά, τόση αποξένωση υπάρχει στον φοιτητικό κόσμο; Δεν βρέθηκαν δύο φοιτητές να διασταυρώσουν τις εργασίες τους και να ανακαλύψουν ότι είναι πανομοιότητες;

Είναι κοινό μυστικό ότι η αριστεία αγοράζεται. Το καλό σχολείο, το καλό φροντιστήριο, τα καλά ιδιαίτερα αυξάνουν τις πιθανότητες εισαγωγής στα ΑΕΙ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και ο υποψήφιος δεν πρέπει να καταβάλει σκληρή προσπάθεια. Αλλά και ο καλός βαθμός στο πανεπιστήμιο ή έστω το πεντάρι σε ένα μάθημα απαιτεί μερικές φορές την έξωθεν και επί πληρωμή βοήθεια.

Ο ghost writer, o συγγραφέας φάντασμα, δεν είναι ελληνικό φρούτο –και το ίδιο ισχύει για την τέχνη της αντιγραφής. Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει διευθύνσεις ελληνικών γραφείων που αναλαμβάνουν τη σύνταξη κάθε είδους «πρωτότυπης» εργασίας. Μήπως όμως κι αυτές που μοιάζουν πρωτότυπες δεν είναι παρά μια συρραφή, ένα πολλαπλό copy paste, περισσότερο ή λιγότερο επιδέξιο, δηλ. ανιχνεύσιμο; Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις φοιτητικές εργασίες, αλλά και στις διπλωματικές, ακόμα και στις διδακτορικές διατριβές. Συχνά ένας συγγραφέας φάντασμα κρύβεται πίσω από τα απομνημονεύματα ή και άλλα πονήματα αρκετών επωνύμων. Υπό εχεμύθεια, εννοείται. Συμβαίνει και στον Τύπο, τον χάρτινο και τον ηλεκτρονικό. Μια αλυσίδα αντιγραφών: ο αντιγράψας του αντιγράψαντος.

Την απαξίωση του πτυχίου φανερώνει η ευκολία με την οποία τόσοι πολλοί φοιτητές στράφηκαν στην «ετοιματζίδικη» εργασία, ανεξάρτητα αν την πλήρωσαν φτηνά ή ακριβά ή από κάποιο σάιτ κατέβασαν το πακέτο τσάμπα. Φανερώνει την άμβλυνση της περιέργειας, της δίψας για γνώση που, αργά ή γρήγορα, αποδεικνύεται άχρηστη καθώς χιλιάδες είναι οι νεαροί μάνατζερ και μανατζεράκοι που διαπιστώνουν ότι καμία επιχείρηση δεν τους προσλαμβάνει ως στελέχη. Η όποια τιμωρία επιβληθεί τελικά στους «106» δεν θα καταργήσει το φαινόμενο της αντιγραφής, απλώς θα κάνει τους μελλοντικούς αντιγραφείς πιο προσεχτικούς.

Το πιο εύκολο είναι να γίνουμε κατήγοροι, να τεντώσουμε το δάχτυλο, να επικρίνουμε τους φοιτητές της Πάτρας για διανοητική οκνηρία, απάτη, ακόμα και ανοησία. Εξίσου εύκολο να γίνουμε συνήγοροι υπεράσπισης. Το δύσκολο είναι να καταλάβουμε γιατί στην εκπαιδευτική και επαγγελματική  ζυγαριά η γνώση βαραίνει λιγότερο από τους βαθμούς και τα «προσόντα» και πώς αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να αντιστραφεί.