Προσπάθησα χρόνια να ξεχάσω εκείνο το θλιβερό πρωινό ημέρα που βρέθηκα στους πρόποδες της Πάρνηθας, αφού όλο το βράδυ έβλεπα από μακριά την κόκκινη λαίλαπα να κατακαίει το βουνό.
Εκείνο το πρωί έδωσα «μάχη» ως δημοσιογράφος να περάσω το αστυνομικό μπλόκο πρώτα για να δω και στη συνέχεια για να καταγράψω την καταστροφή.
Δεν ήταν επαγγελματική διαστροφή ή υποχρέωση αλλά ανθρώπινη ανησυχία για την έκταση της οικολογικής και περιβαλλοντικής καταστροφής του μεγαλύτερου πνεύμονα της Αττικής.
Είχα ακόμα την εικόνα του καταπράσινου βουνού με τα περήφανα έλατα και τα πεύκα. Των ελαφιών που με είχαν πλησιάσει στην κυριολεξία σε απόσταση αναπνοής.
Περάσαμε το μπλόκο μαζί με τρεις φωτογράφους και κάθε ψήγμα δημοσιογραφικής αυτοϊκανοποίησης εξαφανίστηκε.
Ενα ατελείωτο καρβουνιασμένο τοπίο. Ελατα και πεύκα έχασκαν μαύρη φωτιά και καπνό μέσα από τα γερασμένα τους κορμιά.
Η καυτή γη ξέρναγε καυτό καπνό. Η περιήγηση διήρκεσε κάπου μία ώρα. Και κάπου βαθιά σε μια χαράδρα διέκρινα το πρώτο ξεψυχισμένο σώμα ενός ελαφιού.
Κυριολεκτικά σύρθηκα στο σχεδόν λιωμένο χώμα της Πάρνηθας για να φτάσω στον πάτο της χαράδρας.
Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι έχει πολλούς τρόπους να μετατρέψει τη ζωή σε θάνατο. Τα είχε καταφέρει ακόμα μια φορά.
Κάλεσα τους φωτογράφους για να αποτυπώσουν σε εικόνα αυτό που όσες λέξεις και να χρησιμοποιήσεις δεν μπορεί να περιγραφεί.
Εικόνες καταστροφής που είδε ο κόσμος τις επόμενες ημέρες στις εφημερίδες.
Δυστυχώς η καταστροφή δεν τελείωσε εκεί: Στο τελείωμα μιας πλαγιάς, μια μάνα ελαφίνα και το μικρό της, αγκιστρωμένα πάνω σε σύρματα.
Ο τρόμος είχε παγώσει στα μάτια και στο πρόσωπό τους, λίγο πριν τους αιχμαλωτίσει εκεί η φωτιά. Σαν κάποιος να πάγωσε την εικόνα ταινίας ακριβώς στη στιγμή της απόγνωσης.
Δέκα χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη τη ματιά τρόμου της μάνας ελαφίνας και του μικρού της, καρφωμένα πάνω στα σύρματα.
Σαν να βλέπω το τρομαγμένο βλέμμα ανθρώπων. Ηταν από τα ρεπορτάζ που δεν σβήνονται ποτέ από τη μνήμη.
Ανέβηκα ξανά πολλές φορές από εκείνη την ημέρα στο βουνό.
Είδα ξανά το μαύρο να γίνεται σιγά σιγά πράσινο, είδα μικροσκοπικά ελατάκια να φυτεύονται ώστε με σκιά και φροντίδα κάποια στιγμή να ανδρωθούν ξανά.
Είδα ελάφια που επιβίωσαν να με πλησιάζουν αμέριμνα ξανά.
Η καταστροφή όμως δεν ξεχνιέται. Και δεν πρέπει να ξεχνιέται για να μην επαναληφθεί.
Και κυρίως για να μην απλώσουμε χέρι στο βουνό. Δεν το χρειάζεται. Μήπως έτσι και σωθεί κι αυτό κι εμείς μαζί.
Κι αν φοβάμαι και πάλι μια νέα καταστροφή από φωτιά, εκείνο που πραγματικά τρέμω είναι διάφορα ανθρώπινα σχέδια που απεργάζονται διάφοροι για εμπορική εκμετάλλευση της Πάρνηθας εδώ και χρόνια και δεν θα σταματήσουν αν δεν τους εμποδίσουμε όλοι.
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας