Αρχές της δεκαετίας του ’80 κι εμείς παιδιά ακόμα, να παίζουμε κυνηγητό με την αστυνομία. Θεσσαλονίκη, Λαδάδικα κι απ’ το πρωί δουλειά, νυχτερινό Γυμνάσιο κι ύστερα αφισοκόληση στα στενοσόκακα.
Στο τέλος του καλοκαιριού θα έβγαινε ο Χαρίλαος για τον χαιρετισμό του φεστιβάλ της νεολαίας, ξεκινώντας με τα λόγια του Ρίτσου: «είστε τα παιδιά της ΚΝΕ που λένε στη ζωή το μέγα ΝΑΙ».
Και τότε, όπως κι όταν μας λέγανε ιστορίες οι γέροι πια αντάρτες, δεν μας πείραζε η φτώχεια, ούτε η κούραση των 54 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας. Σκληρής εργασίας, αδήλωτης, στα εργοστάσια και στις βιοτεχνίες κι ας ήμασταν παιδιά.
Μεγαλώσαμε. Και όχι, δεν τον κάναμε εμείς τον κόσμο έτσι. Οχι εμείς, παρακαλώ. Δεν ήμασταν εμείς στα κέντρα σχεδιασμού και αποφάσεων.
Πάντα ήταν οι κατέχοντες. Και οι απαίδευτοι ακολουθούσαν. Ναι, ξεγελαστήκαμε· ναι, προδοθήκαμε· ναι, χρησιμοποιηθήκαμε. Αλλά για ένα όνειρο. Για έναν δικαιότερο κόσμο. Ετσι νομίζαμε.
Και έρχονται τώρα οι SURVIVORS (σωστά ονομάστηκαν, γιατί αυτό το είδος θα επιβιώσει) να βγάλουν σε πλειστηριασμό τα λερωμένα τους μπλουζάκια.
Προφανώς το μπλουζάκι είναι η κορυφή του παγόβουνου. Τόσους μήνες επιβραβεύσαμε το «απόλυτο τίποτα» με 80% τηλεθέαση και με πολύ διαφημιστικό χρήμα τον ΣΚΑΪ και την παραγωγή.
Και έρχονται τώρα κατά χιλιάδες οι έφηβοι να πλημμυρίσουν το άλσος υποδοχής των νικητών, υπακούοντας στο παράγγελμα του παρουσιαστή: «Ψηλά τα χέρια να δείξουμε ότι είμαστε χιλιάδες».
Γιατί; Για να τους παρηγορήσουν. Για να τους ψιθυρίσουν πως δεν χρειάζεται να έχεις όνειρα και ιδανικά, σπουδές, αξίες. Τίποτα. Μόνο μια καλή συγκυρία να σου κάτσει, τετρακέφαλοι ταϊσμένοι με σκονάκια, άντε και μια σχεδόν παρασιτική αφέλεια που να επιτρέπει στο κοινό να καθρεφτιστεί πάνω σου.
Κι έρχονται τώρα οι επιβιώσαντες της αλλοτρίωσης, των μνημονίων, της υποτέλειας, των ριάλιτι, της πίσω πόρτας, της κομπίνας, της εκμετάλλευσης, της αδιαφορίας, του καναπέ, των λίζινγκ, των καταναλωτικών δανείων, των ιδιαιτεράδων, του λαδώματος, του και του, να προσκυνήσουν τους λαϊκούς ήρωες.
Αυτοί είναι οι Λαμπράκηδες και οι Πέτρουλες των υποταγμένων. Να δηλώσουν περήφανοι για τον κοινό τόπο καταγωγής, να κραυγάσουν, να κλάψουν, να γίνουν σανόμπαλες.
«Καϋμένε Μακρυγιάννη», έλεγε ο Χριστιανόπουλος, «καϋμένε Μακρυγιάννη, να ’ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου...»
Καημένη Ελλάδα, κάθε μέρα υπογράφεις κι ένα μνημόνιο.
Καημένη ανθρωπότητα «δεν μπόρεσες ποτέ να ανοίξεις μιαν ομπρέλα πάνω από ένα δέντρο που βρέχεται...»
ΥΓ.: Κομματικά και πολιτικο-ιδεολογικά «ανέστια και πένης».
*συγγραφέας - ποιήτρια
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας