Εμπρός στον δρόμο που χάραξε η Αρια!

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τον δρόμο τον άνοιξε η Αρια Αγάτσα. Ηταν η πρώτη που τόλμησε τη ρήξη, έσπασε τις διαχωριστικές γραμμές και πήρε μεταγραφή απευθείας από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία αφήνοντας τον Βενιζέλο παγωτό λίγο πριν από τις προηγούμενες εκλογές.

Η Αντζελα Γκερέκου έρχεται δεύτερη. Η δημοφιλής ηθοποιός (ηθοποιός δεν σημαίνει μόνο φως, αλλά είναι και λέξη σύνθετη από το ποιώ+ήθος), καταλαβαίνοντας προφανώς ότι δεν βγάζει βουλευτή το κόμμα της στην Κέρκυρα, έκανε το μεγάλο πήδημα με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να μοστράρει και στην επόμενη κοινοβουλευτική σεζόν το όμορφο προσωπάκι της στα έδρανα της Βουλής - ίσως και σε κανένα υπουργείο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή.

Δεν είμαι τόσο κακός για να προβλέψω ότι θα χάσει, όπως η Αρια, και πως η επόμενη δουλειά της θα είναι να λέει αθλητικές ειδήσεις στη ΝΕΡΙΤ. Προφανώς και η ίδια και ο Τόλης θα φροντίσουν για μια πιο γκλαμουράτη σταδιοδρομία στο μέλλον. Μάλλον πρωταγωνίστρια σε σίριαλ του Mega. Καθόλου άσχημα.

Το θέμα είναι όμως τι κάνουμε εμείς. Αν απλά γελάμε απέναντι σε τέτοιους πολιτικούς σαλτιμπαγκισμούς ή αν καταλαβαίνουμε και τους κάνουμε όλους αυτούς στην άκρη. Γιατί κανένας δεν μπορεί να δηλώνει πλέον ανυποψίαστος ύστερα από τόσα και τόσα κρούσματα.

Οι τελευταίες μέρες θυμίζουν ποδοσφαιρική μεταγραφική περίοδο προς το τέλος Αυγούστου, τότε που η κάθε ομάδα προσπαθεί να πάρει τους καλύτερους που έχουν περισσέψει με όσο το δυνατόν λιγότερα λεφτά. Ο Οικονόμου δεν μπήκε πρώτος στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και την έκανε προς Ν.Δ. Ο Μπόλαρης κι η Γιαταγάνα, που είχε πάει με δυο κουτιά μελομακάρονα στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ για να ευχηθεί «καλή χρονιά» (!), πιάστηκαν κορόιδα κι έμειναν απ’ έξω. Μόνο οι μισοί βολεύτηκαν τελικά... Η Ραχήλ, η Τζάκρη... τέτοιοι.

Ας πάμε και λίγο παλιότερα... Θυμάμαι αρκετούς βουλευτές που καταψήφισαν και το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο για ν’ αποφύγουν το κράξιμο όταν θα πήγαιναν στα χωριά τους. Δεν έχει σημασία να αραδιάσουμε ονόματα. Προτίμησαν λοιπόν να πουν «όχι»», ρισκάροντας τότε τη διαγραφή τους, αλλά ξέροντας κατά βάθος ότι παραμονές εκλογών θα τους ξανάπαιρναν στο κόμμα από το οποίο διαγράφτηκαν για να κερδίσουν τα σταυρουδάκια που κουβαλούσαν. Ηταν ένα πολύ αστείο παιχνιδάκι εντυπώσεων που το έπαιξαν όλοι τέλεια. Είδαμε λοιπόν το φαινόμενο αυτοί που είχαν καταψηφίσει τα μνημόνια να μπαίνουν αμέσως μετά στα ψηφοδέλτια μνημονιακών κομμάτων σαν να μην τρέχει τίποτα και μετά να στηρίζουν στην καινούργια Βουλή τα μνημόνια που είχαν καταψηφίσει!

Το ίδιο πάνω-κάτω σε διαφορετική έκδοση γίνεται και τώρα με κάτι περίεργους «ανεξάρτητους» που γυρίζουν από κόμμα σε κόμμα ψάχνοντας τη νέα τους φωλίτσα. Κάνουν πως δεν θυμούνται το παρελθόν και τα όσα έλεγαν. Αλλοι (ακόμα χειρότερα) σβήνουν από τo facebook ή το twitter τα κείμενά τους, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν θέση στη λίστα υποψηφίων με την ελπίδα να ξαναβγούν. Και πολλοί θα ξαναβγούν!

Ακόμη και η ψήφος τους για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είχε κριτήριο το αν θα πηγαίναμε ή όχι σε εκλογές, που ήταν και το σοβαρότερο ζητούμενο στις τρεις ψηφοφορίες, αλλά αν το κόμμα που είχαν βάλει στο μάτι για να τους στεγάσει αμέσως μετά, θα ψήφιζε «Σταύρο Δήμα» ή «παρών»! Δημοκρατία, σου λέει ο άλλος... Ανεξαρτησία γνώμης... Και κατά συνείδηση ψήφος του βουλευτή, μαζί με τις απαραίτητες καταγγελίες ότι μόνον εμείς που ψηφίζουμε έτσι είμαστε οι καλοί, ενώ οι άλλοι που ψηφίζουν... γκιουβέτσι τα έχουν πάρει!

Στην τελική, όλα για τη θεσούλα. Κάποτε έτρεχαν «για κάθε πασοκτσίδικη καρέκλα δέκα συνασπισμένοι κώλοι», όπως έλεγε κι η Μαλβίνα! Τώρα, γίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Κι εκείνο που μένει ως βαθύτερο συμπέρασμα είναι ότι τελικά η Βουλή των Ελλήνων ήταν, είναι και παραμένει των... Ελλήνων. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Η κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Ανάλογα με τη συμπεριφορά, την αισθητική και την όποια ιδεολογία μας, διαλέγουμε τον ανάλογο βουλευτή. Τον καθρέφτη μας. Ή την καρικατούρα μας σε μερικές περιπτώσεις.