Η «γρήγορη αλλαγή»

Πέρασαν χρόνια από την υπαγωγή της χώρας σε κατάσταση «ελέγχου και προστασίας» από τους πιστωτές της. Και ενώ ο έλεγχος καλά κρατεί, η προστασία εξαφανίστηκε: πραγματικά η «τρόικα» παραμένει, αλλά η ελάφρυνση του δημόσιου χρέους μας, η οποία έχει συμφωνηθεί από το 2011 και είναι απαραίτητη, παραπέμπεται στις καλένδες!

Είναι αλήθεια ότι, αντί να τελειώνουμε με όλα αυτά μια ώρα αρχύτερα, εδώ και πέντε χρόνια εμείς… κάνουμε εκλογές (και ένα δημοψήφισμα), τη μία μετά την άλλη.

Με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον κύριο Μητσοτάκη, να ζητάει κάλπες, ακόμα και σήμερα.

Και τους πιστωτές, μιλώντας για «προστασία», τελικά να εννοούν την προστασία των δικών τους συμφερόντων και μόνο.

Τι άλλο είναι η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας μας, την οποία επιδίωξαν και απέσπασαν με το «τρίτο Μνημόνιο»;

Αυτό το αντιφατικό καθεστώς «ελέγχου και προστασίας», όπως έχει εξελιχθεί, αποσταθεροποιεί την οικονομική και κοινωνική μας ζωή.

Με μοιραία κατάληξη αυτήν που υποτίθεται ότι αποσκοπεί να αποτρέψει: τη χρεοκοπία.

Με εμάς να έχουμε ήδη αγγίξει τα όριά μας. Είναι η ώρα λοιπόν, αφού αποκρούσουμε αποφασιστικά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα λύσεις, όπως τα «ισοδύναμα», το «σκίσιμο του Μνημονίου με ένα νόμο σε ένα άρθρο», την «αλλαγή νομίσματος», τη «στάση πληρωμών» και τις «εκλογές», να ψάξουμε και να βρούμε μια γρήγορη αλλαγή.

Με τρία, απαραίτητα κατά τη γνώμη μου, στοιχεία:

■ να νομοθετήσουμε αμέσως ότι ενδεχόμενος, μελλοντικός, εξωτερικός δανεισμός της χώρας έχει ως αποκλειστικούς σκοπούς είτε την πραγματοποίηση δημοσίων επενδύσεων, είτε την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους,

■ να προσδιορίσουμε, επιτέλους, το έργο του κράτους, τα όργανα με τα οποία το πραγματοποιεί με το χαμηλότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη δυνατή απόδοση, καθώς και το σχέδιο μετάβασης από τα σημερινά δεδομένα στο επιθυμητό σχήμα.

Και να νομοθετήσουμε αυτό το πλαίσιο μέσα στο 2017, με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ρήτρα ότι κάθε μελλοντική τροποποίησή του προϋποθέτει επίσης αυξημένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες,

■ να εγκαθιδρύσουμε, με αυξημένη πάντα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, για τους εισερχόμενους στην εργασία ένα βιώσιμο, ανταποδοτικό σύστημα κύριας κοινωνικής ασφάλισης.

Με ισότητα μεταχείρισης των ασφαλισμένων και χρηματοδότηση, πέρα από τις εισφορές, μερίσματα από κέρδη δημοσίων επιχειρήσεων, πόρους από εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων και προσόδους από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Πριν από το καλοκαίρι του 2018.

Με μια τέτοια «γρήγορη αλλαγή» μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε στους πιστωτές ότι σκοπός μας είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας αλλά και η ομαλή έξοδος από το «τρίτο Μνημόνιο» το αργότερο στην προβλεπόμενη λήξη του.

Δεν επιδιώκουμε να αθετήσουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά να είμαστε σε θέση να τις εξυπηρετούμε. Δηλώνοντας ότι θεωρούμε τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης απαράδεκτη για την Ευρώπη και την Ελλάδα.

Στη βάση αυτή μπορούμε να αποκτήσουμε κατεύθυνση και σταθερότητα ώστε να διαπραγματευτούμε με γνώμονα το εθνικό και δημόσιο συμφέρον και να επιστρέψουμε σε κανονικές συνθήκες ζωής το καλοκαίρι του 2018.

Το ερώτημα είναι: Αν τα κόμματά μας δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, εμείς τι κάνουμε;

*Πρώην υπουργός