Κάποιες «Ζιζέλ Πελικό» υπό το κράτος της αδικίας

Ναι, όταν ακούει κάποιος για απουσία κράτους δικαίου, το μυαλό του πάει αυτόν τον καιρό κατευθείαν στις τρεις υποθέσεις της εγκληματικής συγκάλυψης: Τέμπη, Πύλος, υποκλοπές. Μα δεν είναι μόνον αυτές. Προχθές το πρωί, λίγες ώρες πριν από την ημερίδα του Ιδρύματος Τσίπρα για το κράτος δικαίου, τους δύο βασικούς πυλώνες του, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη, και τη σημερινή τους κατάσταση, ένας δικαστικός λειτουργός, ο γνωστός πια εισαγγελέας του Εφετείου με κατηγορούμενο τον Πέτρο Φιλιππίδη, εξετάζοντας ως μάρτυρα φίλη καταγγέλλουσας, απέδειξε πως ούτε το τέμπο του χάνει, ούτε το αυτί του ιδρώνει ό,τι κι αν επισημαίνεται για τη συμπεριφορά του.

Επανέφερε βέβαια το χιλιοφορεμένο σ’ αυτές τις υποθέσεις «γιατί τώρα;» με αντίστροφη πορεία: «Μετά από 4 χρόνια γνωριμίας εκμυστηρεύεται και σε εσάς αυτό το τραυματικό γεγονός, αν και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν τα κοινολογούν αυτά τα πράγματα; (…)». Επανέφερε μία εκδοχή τού «μας παραπλάνησε με την υποκριτική του δεινότητα», εδώ παραλλαγμένο ως «Είστε βέβαιη ότι (σ.σ. η φίλη σας) λέει την αλήθεια, με την έννοια ότι δεν προσθέτει κάτι ή παραλείπει κάτι; Είδα ότι έχει δυνατότητες και έχει ταλέντο η καταγγέλλουσα…».

Εμφάνισε απαράδεκτες κι αψυχολόγητες αντιδράσεις, όπως δείχνει π.χ. η παρατήρηση «Ε, συμβαίνουν αυτά… Στη Γαλλία 70.000 βιασμοί συμβαίνουν». Και φρόντισε για το «κρεσέντο»: «Δεν έχετε ξανακούσει άντρα να την πέφτει σε γυναίκα άγρια;». Αναμφίβολα είναι εξαιρετικά δύσκολη η διερεύνηση τέτοιων υποθέσεων όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες και τα θύματα δεν είχαν «όταν έπρεπε (;)» το κουράγιο να επισκεφτούν γιατρό για να τεκμηριωθεί επισήμως η κακοποίησή τους.

Ούτως ή άλλως όταν ακόμα και ένα στιγμιότυπο κινηματογραφικής ή λογοτεχνικής μυθοπλασίας είναι ικανό -όπως ξέρουμε- να διαλύσει εξαρχής ψυχολογικά ανθρώπους που είχαν ανάλογες πραγματικές εμπειρίες, τέτοιες δίκες δεν είναι για τα θύματα παρά ένα νέος Γολγοθάς, συντριπτικά οδυνηρός. Γι’ αυτό είναι ακόμα πιο αξιοθαύμαστοι όσοι στέκονται όρθιοι και μιλούν: είδαμε πώς υποδέχτηκε ο κόσμος το θάρρος της Ζιζέλ Πελικό. Είναι δυνατόν λοιπόν εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης να λαμβάνουν υπόψη αυτονόητες ψυχιατρικές αρχές αποκλειστικά και μόνον για να τις χρησιμοποιήσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση της περαιτέρω συντριβής των θυμάτων, του τραυματισμού της υπόστασης των μαρτύρων προς παραδειγματισμό; Είναι αυτό κράτος δικαίου ή κραταιή αδικία;