Αν δεν ψάξεις, πώς θα το βρεις;

Είναι ένας κανόνας που λέει ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να βολεύεται, ακόμη και σε μια μίζερη πραγματικότητα, και να έχει την τάση να φοβάται το άγνωστο που μπορεί να φέρει μια αλλαγή. Οι αλλαγές, ακόμη και στην καθημερινή τυπική ρουτίνα, που τον βγάζουν από την περίφημη comfort zone τον αναστατώνουν γιατί δεν ξέρει τι να περιμένει ή γιατί δεν έχει τη διάθεση να μπει στη διαδικασία αναπροσαρμογής-εξέλιξης.

Από τη στιγμή που αυτή η συνθήκη ισχύει στην καθημερινότητα (προσωπική, συναισθηματική, επαγγελματική) δεν είναι δυνατόν να μην εμφανίζεται ως το πρώτο κριτήριο στη διαδικασία προσαρμογής σε νέα δεδομένα του αθλητισμού.

Είναι χαρακτηριστικά τα δύο παραδείγματα που προέκυψαν φέτος στα δύο πιο λαοφιλή αθλήματα. Από τη μία ο δύσπεπτος τρόπος του συστήματος διεξαγωγής των ευρωπαϊκών διοργανώσεων στο ποδόσφαιρο (Champions League, Europa, Conference). Και από την άλλη η απόφαση της Ευρωλίγκας να στείλει (με το αζημίωτο φυσικά) το φάιναλ φορ στη Μέση Ανατολή, στο Αμπου Ντάμπι.

Οι ποδοσφαιρόφιλοι ακόμη δεν μπορούν να μπουν στο πνεύμα του τρόπου διεξαγωγής που διαφέρει από εκείνον που είχαν συνηθίσει. Οι μπασκετόφιλοι, πάλι, ενοχλούνται που δεν θα γίνει σε ευρωπαϊκή πόλη, με το επιχείρημα ότι ξεπουλήθηκε η διοργάνωση για τα χρήματα. Μια διοργάνωση η οποία παρεμπιπτόντως είναι προϊόν συνεταιρισμού και όχι υπό τη σκέπη της FIBA, άρα μέσα στο καταστατικό της είναι προφανές ότι το εμπορικό σκέλος έχει μεγάλη σημασία. Συν ότι όλοι γκρίνιαζαν πως τα λεφτά που έρχονταν ως έσοδα στις ομάδες της διοργάνωσης ήταν αντιστρόφως ανάλογα, δηλαδή πολύ λίγα για την υψηλή ποιότητα που πρόσφεραν. Μπορεί αυτοί που γκρινιάζουν να αποδειχτεί ότι έχουν δίκιο. Οχι όμως πριν δοκιμάσουν για εύλογο χρονικό διάστημα το καινούργιο. Πώς θα βρεις κάτι καλύτερο, αν δεν το ψάξεις;