Απροστάτευτοι απέναντι στον κίνδυνο διάδοσης μολυσματικών ασθενειών βρίσκονται οι κάτοικοι της Θεσσαλίας. Παρά τις πρωτοβουλίες και τις διεκδικήσεις που προβάλλουν από την πρώτη μέρα οι νοσοκομειακοί γιατροί (ΟΕΝΓΕ και τοπικές Ενώσεις), κυβέρνηση και τοπική διοίκηση ρίχνουν η μία στην άλλη το «μπαλάκι» των ευθυνών και προβάλλουν την «ατομική ευθύνη», επιχειρώντας να κρύψουν την κρατική «γύμνια».
Οι μέρες και οι εβδομάδες περνούν και η υγειονομική επιβάρυνση των ανθρώπων μεγαλώνει, ενώ το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποδεκατισμένο -νοσοκομεία και κέντρα υγείας- μετρά πολλές ζημιές και από την πλημμύρα. Την ώρα που η απίστευτη έκταση των καταστροφών αλλά και των απειλών για τη δημόσια υγεία αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο όσο υποχωρεί το νερό και όσο περνούν οι μέρες, η επίσημη πολιτεία αποποιείται τις ευθύνες της, ενώ οι κρατικοί φορείς παίζουν πινγκ πονγκ με τις ευθύνες π.χ. για το μοίρασμα των στοιχειωδών προστατευτικών μέσων (γάντια, μάσκες, γυαλιά, γαλότσες, αδιάβροχες στολές) και για την απομάκρυνση των ψόφιων ζώων. Η πεπατημένη της επίκλησης της «ατομικής ευθύνης», στην οποία επιμένουν να κινούνται κυβέρνηση και αρχές, δεν είναι τίποτε άλλο παρά οδηγίες και αυτές με σημαντική καθυστέρηση. Ευτυχώς που κινητοποιήθηκαν άμεσα οι ομοσπονδίες των νοσοκομειακών γιατρών και των εργαζομένων.
Τέλος, πρόβλεψη δεν έχει γίνει για τα παιδιά του Θεσσαλικού Κάμπου, 100.000 παιδιά, για τα οποία τα σχολεία δεν έχουν ανοίξει και παίζουν απροστάτευτα στις λάσπες και στα νερά. Παιδιά που θα πρέπει να βρεθούν κοντά στους δασκάλους τους, να μπουν στη σχολική κοινότητα για ψυχολογικούς, υγειονομικούς και τριτευόντως εκπαιδευτικούς λόγους. Να μπουν σε μια κανονικότητα, σε μια καθημερινότητα, και να μπορέσουν οι γονείς τους να κάνουν δουλειές στα σπίτια τους με ασφάλεια. Ούτε για την απαραίτητη ψυχολογική στήριξη των ανθρώπων έχει προβλέψει η πολιτεία, με την αναλογία ψυχολόγων-κατοίκων να είναι ένας για 1.000!
