Τον κακομοίρη...

Προχθές ξεκίνησε το 23ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Πρόκειται για έναν θεσμό χρόνων του Γαλλικού Ινστιτούτου, σίγουρα του πλέον δραστήριου από τα αντίστοιχα ινστιτούτα ξένων χωρών στη χώρα μας. Εχει παράδοση πολιτισμού η Γαλλία, ειδικά όσον αφορά το σινεμά (εκεί πρωτοξεκίνησε εξάλλου η 7η Τέχνη!), στηρίζει παρόμοιες δράσεις εκτός χώρας, οπότε το εν λόγω Φεστιβάλ είναι από τα αγαπημένα των σινεφίλ γιατί είναι πάντα εξαιρετικά προσεγμένο.

Η ταινία έναρξης έγινε σε ένα κατάμεστο Παλλάς. Ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου μίλησε και πολιτικά, καθώς το τι συμβαίνει τώρα στη Γαλλία δεν το λες και μικρό, ενώ λίγο μετά, στη σκηνή, ανέβηκε ομάδα παιδιών από τη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου: τα παιδιά άνοιξαν πανό («Απαιτούμε αξιοπρέπεια στη ζωή, την παιδεία και την εργασία – Οι ζωές μας μετράνε» έγραφε στα ελληνικά και στα γαλλικά) και διάβασαν ένα υπέροχο κείμενο και στις δύο γλώσσες, που ξεκινούσε από την απαίτηση κατάργησης του Π.Δ. 85/2022 και έφτανε ώς τους κινηματογράφους ΑΣΤΟΡ και ΙΝΤΕΑΛ που θέλουν να τους «γκρεμίσουν» και την ίδρυση Εθνικού Κινηματογράφου...

«Οι ιδέες δεν πεθαίνουν», φώναξε ένα από τα παιδιά αυτά βγαίνοντας από την αίθουσα. «Τι θα γίνει; Θα σταματήσετε ποτέ μπας και δούμε την ταινία;» φώναξε ένας κύριος. Η ταινία ξεκίνησε, ωστόσο για τεχνικούς λόγους καθυστέρησε... Πολλοί γελάσαμε τότε με τον συγκεκριμένο κύριο και την κακομοιριά του. Που νόμιζε ότι σε μια χώρα που μετράει ακόμα νεκρούς, με κόσμο συνέχεια στους δρόμους, η οποία συμπλέει με ακόμη μία χώρα, στην οποία εκατομμύρια κόσμου είναι επίσης καθημερινά στους δρόμους, μπορούσε να «χαρεί» την ταινία του πατώντας «παύση» σε όλα τούτα, με το συνειδησιακό τηλεκοντρόλ του. Quel dommage...