Σημειώσεις από το πουθενά

1. Με κάποια άτομα νιώθεις πόσο άργησες να ξεκόψεις, με κάποια άλλα πόσο άργησες να τα πλησιάσεις. Ετσι είναι η ζωή: ένα ακορντεόν. Ανοίγει, κλείνει η μελωδία της ζωής. Ανοίγει, κλείνει…

2. Το να ζεις ανεπίκαιρα σημαίνει να ψάχνεις και να αναδεικνύεις τη βαθύτητα και τη διάρκεια του εφήμερου. Ενας καθόλου εύκολος μετεωρισμός.

3. Υπάρχουν επιτυχίες, που τις βλέπουν οι αποτυχίες και με δυσκολία κρατάνε τα γέλια τους.

4. Οποιος ισχυρίζεται ότι φτάνουμε απροετοίμαστοι στο απευκταίο ή είναι τυχερός σε όλους τους τομείς ή αναίσθητος ή αμβλύνους. Συμβαίνουν τόσοι και τόσοι μικροί θάνατοι στο σύντομο πέρασμα της ζωής μας. Ορεξη να ’χουμε να μαζεύουμε…

5. Οσο είσαι όρθιος και χοροπηδηχτός, όλα βαίνουν καλώς στον περίγυρο, μόλις σκοντάψεις και πέσεις, μετράς κεφάλια. Τότε βγαίνουν τα απουσιολόγια…

6. Πάντα κρατούσα και κρατάω μια απόσταση από αυτούς που απειλούν πως θα τα πουν έξω από τα δόντια.

7. Ο υπερσυναισθηματισμός (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στη συνάφεια, στην τέχνη, στην πολιτική, στη δημοσιογραφία άλλοτε με απωθεί κι άλλοτε με τρομάζει.

8. Υπάρχουν κι αυτοί που είναι μονίμως μ’ ένα «όλα ή τίποτα» στα χείλη – πάντα για τους άλλους όμως. Είναι γοητευτικό να είσαι ανυποχώρητος για τον έτερο και προνοητικός για τον εαυτό σου. Καθώς οι ίδιοι συνήθως έχουν κάνει τα κουμάντα τους και δεν μένουν ποτέ ξεκρέμαστοι όταν έρθει, αφού συνήθως έρχεται η συντριπτική στιγμή του τίποτα. Αλί σ’ αυτούς που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη και τους πιστεύουν και τους ακολουθούν τυφλά. Φορτώνονται ένα μεγαλοπρεπές τίποτα και χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

9. Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που σ’ αγαπούν, σε σκέφτονται, σε φροντίζουν. Αθόρυβα, διακριτικά, υπομονετικά – σαν αγαθά φαντάσματα. Εσωτερική όραση, ακοή και αφή να έχεις κι εμφανίζονται μπροστά σου τόσο απτοί, δοτικοί, πολύτιμοι.