Η μέση δεν είναι θέση

[Οι σκηνές που ακολουθούν είναι πολύ σκληρές για τον ψυχισμό του αθώου, εξαντλημένου ήδη από τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πολίτη, σύμφωνα πάντα με τα περισσότερα ΜΜΕ, με τα οποία (θέλω να το τονίσω αυτό) συμφωνώ πλήρως! Μην κοιτάς που στην «Εφ.Συν.» με εξαναγκάζουν να γράφω τα αντίθετα...]

Εξαντλημένους τούς βρήκε τους πολίτες η Ν.Δ. Κι εκεί που αύξησε το ρεύμα, πήγε ενέργεια και μπετζίνα στον Θεό, ακρίβυνε ώς εκεί που δεν πάει τα τρόφιμα, ώστε να νιώσουν πλούσιοι κι ανέμελοι κι όσοι είναι ακόμα εξαρτημένοι από τον μισθό τους, εκεί που στο τσακ ήταν να τους αναστήσει στα πόδια τους, τσουπ, σκάνε οι καλλιτέχνες! Κάποιοι περίεργοι που χορεύουν με σημαία τους μια φούστα (της Μενδώνη μάλλον) και κάποιοι που παίζουν ακορντεόν μ' ένα ζευγάρι γυαλιά στην Ομόνοια και κάτι θεατρίνοι, εντελώς αμόρφωτοι όμως!

Κάτι σαν νέο Πολυτεχνείο κάνουν όλοι αυτοί -λες και αυτό που είχαμε 50 χρόνια πριν δεν μας έφτανε! Κάτι σαν άλλο Μάη του '68 κάνουν όλοι αυτοί- γιατί τέτοιοι είναι και δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι πρωτότυπο (με τι μυαλό βέβαια...) και κάθονται κι αντιγράφουν ξεπατικωτούρα εξεγέρσεις του παρελθόντος, που δεν τις θυμούνται ούτε αυτοί που τις έκαναν!

Σκληρή εικόνα: Σε παράταξη και οι δύο. Από τη μια, τα ΜΑΤ για να σταματήσουν τους καλλιτέχνες που τραγουδούσαν κι από την άλλη, οι σπουδαστές. Νέα παιδιά, που στέκονται και γίνονται με το σώμα τους τα θεμέλια του Εθνικού Θεάτρου. Στο τέλος της «γιορτής» ας αποφασίσει ο καθένας σε ποια από τις δύο μεριές θέλει ν' ανήκει, σε ποιον «απέναντι» θέλει να σταθεί. Είναι απλό; Οχι. Εχει κόστος, τίμημα; Ναι. Αλλά η μέση δεν είναι θέση.