«Η ζωή είναι ένα μέτριο θεατρικό έργο...

Τι επενδύσεις, τι ανάπτυξη, τι ευημερία, τι όραμα, τι καινοτομία, τι προοπτικές. Βεβαίως, «η χώρα ξαφνικά έπιασε πάτο το 2015 όταν λαϊκιστές ήρθαν στην εξουσία και συνέχισαν να προωθούν ουτοπικές λύσεις», αλλά δόξα τω Θεώ «αποφύγαμε τα χειρότερα». Κι εκλέξαμε τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη το 2019 και η χώρα πετάει. Τι πετάει; Απογειώνεται. Εκτοξεύεται. Περνάει σε άλλη διάσταση.

Ολα αυτά με έναν και μόνο όρο: να μην είσαι από αυτούς τους εξαρτημένους από τον μισθό τους, που δεν φτιάχνουν σωστά βιογραφικά κι έτσι μένουν άνεργοι και κακομαθαίνουν με τα επιδόματα - κι έπειτα τους φταίει που πήγε το γάλα στα 2 ευρώ. Από αυτούς τους γέροντες που γκρινιάζουν για τις συντάξεις ή τους αποφοίτους Λυκείου που καμώνονται τους καλλιτέχνες. Ή από τους άλλους που δεν αντιλαμβάνονται πως η εθνική ασφάλεια θέλει θυσίες - και μερικούς «κοριούς».

Στη χώρα του Κυριάκου θα πάω γιατί στη χώρα του Μητσοτάκη άνθρωποι μένουν στα νοσοκομεία γιατί δεν έχουν πού να πάνε. Παππούδες και γιαγιάδες χαμηλοσυνταξιούχοι ή χωρίς καθόλου σύνταξη, άντρες και γυναίκες με κομμένο το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι ή και χωρίς σπίτι μένουν στα νοσοκομεία γιατί δεν έχουν πού να επιστρέψουν. Αυτά λέει ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλης Γιαννάκος. Οπότε κλείνω την τηλεόραση, κλείνω και τα αυτιά μου κι έρχομαι ολοσούμπιτη στη χώρα που μας περιέγραψε ο πρωθυπουργός από το μακρινό Τόκιο - αυτή η φαντασιακή είναι μια φανταστική Ελλάδα.