Το «μαζί» ταιριάζει στην Αριστερά

Υπό κάποια έννοια εκσυγχρονιζόμαστε. Βαθαίνει και σε εμάς η κρίση αντιπροσώπευσης, όπως αποκαλούμε κομψά το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι του τόπου μας δεν βλέπουν τον εαυτό τους και τις ζωές τους σε όσα γίνονται «εκεί πάνω». Δεν βλέπουν τον εαυτό τους στην πολιτική σκηνή, στην οποία όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, στελέχη καριέρας στα μεγάλα κόμματα αναλαμβάνουν να «μεταφέρουν» στην εξουσία τα βασικά αιτήματα των πολλών με προϋπόθεση όμως να ψηφιστεί πρώτα το κόμμα τους στις εκλογές.

Και δεν βλέπουν και τον εαυτό τους στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία μοιάζει στην πλειονότητά τους να υποστηρίζουν όλες τις εκφάνσεις της εξουσίας και όχι των πολιτών που θεωρητικά είναι η βάση στην αιρετή δημοκρατία.

Και ποιος χάνει πρώτος από αυτή την απουσία, από αυτήν την αφαίρεση, με τον πολύ κόσμο έξω από τη μεγάλη εικόνα; Η Αριστερά. Γιατί το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς, σε όποια εκδοχή της, έχει νόημα με το «μαζί», με τη συλλογική κίνηση που συμπεριλαμβάνει τους πολίτες που αγωνίζονται για τις ζωές τους. Η Αριστερά δεν «εκπροσωπεί» και αν πάει να το κάνει το πιο πιθανό είναι ότι θα γίνει «μία από τα ίδια».

Η Αριστερά, συμπυκνώνει, συνδημιουργεί, συγχρονίζεται και μόνο όταν βάζει αυτό το «συν» μπροστά έχει μία βάσιμη ελπίδα ότι στο τέλος, αν αναλάβει τη διακυβέρνηση, θα εκπροσωπήσει και αποτελεσματικά τον πολύ κόσμο που θα την εμπιστευτεί στην κάλπη. Ανάποδα, η έκκληση «ψηφίστε με πρώτα και θα σας εκπροσωπήσω μετά» δεν μοιάζει να δουλεύει προς την αλλαγή των βασικών συσχετισμών. Κάτι έχουμε μάθει πια. Αλλά και αυτό το «μαζί» μοιάζει να είναι δύσκολο, μοιάζει να φέρνει εν τέλει αμηχανία και σε όσους το επικαλούνται ως σύνθημα. Αλλά θα μπορούσε να γίνει και μία αληθινή και γοητευτική πρόκληση τώρα που μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο.