Το απολύτως απαραβίαστο δικαίωμα…

Την ερχόμενη Πέμπτη θα αρχίσει στην Ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση του νομοσχεδίου για τις υποκλοπές και την ΕΥΠ. Ενα νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει όσα μέχρι σήμερα έπραξε στο ζήτημα των παρακολουθήσεων αλλά και να δημιουργήσει μια βάση για το μέλλον, ώστε η ανέλεγκτη παραβίαση από κρατικές υπηρεσίες του απορρήτου των επικοινωνιών και της ιδιωτικής ζωής των πολιτών να έχει τυπική και ουσιαστική νομιμοποίηση.

Ο πολίτης ποτέ δεν θα μαθαίνει τους λόγους για τους οποίους παραβιάστηκαν τα θεμελιώδη συνταγματικά του δικαιώματα. Τρία χρόνια μετά το πέρας της παρακολούθησης, «ο θιγόμενος ενημερώνεται για την επιβολή του περιοριστικού μέτρου και για τη διάρκειά του», εάν και εφόσον «αποφασισθεί η ενημέρωσή» του και υπό την προϋπόθεση ότι θα καταθέσει αίτημα για ενημέρωση.

Αυτό αναμφίβολα έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με το Σύνταγμα που ορίζει ότι «το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο», πλην εξαιρετικών περιπτώσεων που αφορούν την εθνική ασφάλεια ή τη «διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων».

Κατά συνέπεια, από τη στιγμή που το δικαίωμα είναι απολύτως απαραβίαστο και παραβιάζεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ο πολίτης –ειδικά αυτός για τον οποίο η παρακολούθηση δεν απέδωσε τίποτα το ενοχοποιητικό– δεν μπορεί να ενημερώνεται μετά την πάροδο τριών ετών, υπό προϋποθέσεις και μόνο τυπικά. Πρέπει να ενημερώνεται αυτεπαγγέλτως και υποχρεωτικά, άμεσα και ουσιαστικά.

Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Τι γίνεται με τον πολίτη που αντιλαμβάνεται ότι τον παρακολουθούν; Πώς προστατεύεται το συνταγματικό του δικαίωμα; Μπορεί να προσφύγει στη Δικαιοσύνη και να ζητήσει τη δικαίωσή του; Βάσει του νομοσχεδίου της κυβέρνησης, αυτό είναι αδύνατο, καθώς, κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης και για τρία χρόνια μετά, ενημέρωση δεν θα δίνεται σε κανέναν και για κανένα λόγο. Πράγμα που σημαίνει πως –δικαίως ή αδίκως– το δικαίωμα θα παραβιάζεται και κανένας δεν θα δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Αυτό λέγεται δημοκρατία και κράτος δικαίου ή κάπως αλλιώς;