Χιόνι από φελιζόλ

Υπάρχουν οι καλοκαιράκηδες, υπάρχουν και οι χριστουγεννάκηδες. Φέτος, παρ’ όλη την ενεργειακή κρίση και παρ’ όλη τη μαύρη μας τη φτώχεια, οι δεύτεροι κερδίζουν κατά κράτος και με το έμπα του Δεκέμβρη ήδη τα πρώτα φωτάκια άρχισαν να εμφανίζονται στα αθηναϊκά μπαλκόνια και τα παράθυρα. Στον πιο σκοτεινό πολιτικά και αβάσταχτο κοινωνικά χειμώνα των τελευταίων χρόνων, τα λαμπιόνια μοιάζουν με κάποια λύση. Κάμποσοι άνθρωποι που ξέρω -κι ήταν κάποτε παθιασμένοι με τις ειδήσεις- δεν θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, όπως και πολλά άλλα εδώ και καιρό.

Οταν η πραγματικότητα σε ξεπερνάει σε αγριότητα, σε βάρος και οδύνη, η φυγή από την επικαιρότητα είναι κι αυτή επίσης μια κάποια λύση. Πριν τους κουνήσουμε το δάχτυλο για αναχωρητισμό ή στρουθοκαμηλισμό ή για εγκατάλειψη της μάχης, ας αναλογιστούμε όλοι τι έχουμε περάσει και τι περνάμε εδώ και μια 12ετία. Κουράστηκαν οι άνθρωποι, απόκαμαν, στράγγιξαν - κι αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει ανεπίγνωστα να καταφεύγουν στις γιρλάντες και τα στολίδια. Είναι αυτό που ο Ιψεν ονόμασε «ζωτικό ψεύδος», αυτά τα ωραία παραμύθια που λέμε όλοι στον εαυτό μας είτε για να ανασκευάσουμε το παρελθόν, είτε για να πιστέψουμε σε ένα λαμπρό μέλλον ώστε να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε. Από το 1884 που ο μεγάλος επαναστάτης του θεάτρου εισήγαγε τον όρο με την «Αγριόπαπια» μέχρι σήμερα αμέτρητες αντιπαραθέσεις έχουν προκύψει γύρω από το «ζωτικό ψεύδος».

Μπορεί να βοηθά στην επιβίωση, δεν είναι αυτό όμως που κάνει τον βίο μας ζωή. Ωστόσο μια καθημερινότητα χωρίς απάγκιο απαιτεί -έστω και κατασκευασμένους, έστω και θνησιγενείς- θύλακες τρυφερότητας. Ετσι, ακόμα κι αν το χιόνι είναι από φελιζόλ, τα δέντρα πλαστικά και τα κέφια ψόφια, μην πυροβολείτε τους χριστουγεννάκηδες. Μας χαρίζουν την ψευδαίσθηση που όλοι έχουμε ανάγκη.