Στο τέλος, όλοι θα το δουν

Αυτές τις μέρες, σε μια... παράταιρη εποχή, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι μπαίνουν σε ρυθμούς Μουντιάλ. Τη μεγαλύτερη αθλητική γιορτή του πλανήτη. Παράλληλα, όμως, αυξάνονται και οι φωνές κατά της διοργάνωσης του Κατάρ, ειδικά αυτές που καλούν σε μποϊκοτάζ, παρακολούθησης προφανώς.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, κακώς το Κατάρ πήρε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Με τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν κάτω από το τραπέζι, με το ελλιπές κατασκευαστικό πρόγραμμα των διοργανωτών και φυσικά με τους μεσαιωνικούς νόμους που διέπουν τη χώρα. Η FIFA δεν έδειξε τότε να ενδιαφέρεται για το πώς θα γίνουν τα γήπεδα, από ποιον και με τι κόστος. Όχι φυσικά το οικονομικό.

Η πραγματικότητα έδειξε ότι όλοι σχεδόν οι εργάτες που πήγαν στην Ντόχα δούλεψαν και έζησαν σαν είλωτες και αυτοί ήταν οι πιο τυχεροί. Διότι αρκετές χιλιάδες δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει γίνει... μόδα το κάλεσμα στον κόσμο να μη στηρίξει τη διοργάνωση, ειδικά από ΜΜΕ που θέλουν να δείξουν «ανθρωπιστικό» πρόσωπο. Τόσα χρόνια πού ήταν όλοι αυτοί; Όταν ο Guardian έκανε τις αποκαλύψεις για τους νεκρούς, όταν η FIFA κατέβαζε τα βρακιά της στα πετροδόλαρα, τι έκαναν όλοι αυτοί; Τίποτα...

Και στην τελική, εδώ που φτάσαμε δε θα πετύχουν κανέναν τους στόχο. Όλος ο κόσμος θα δει το Μουντιάλ, που μάλιστα αναμένεται να είναι και υψηλού αγωνιστικού επιπέδου. Για παράδειγμα, πιστεύει κανείς πως οι –εσχάτως φιλάνθρωποι - Γερμανοί δε θα δουν τις προσπάθειες της Εθνικής τους, ειδικά αν πάει καλά; Ή μήπως ο ποδοσφαιρικός πλανήτης θα χάσει το προνόμιο να δει την τελευταία ευκαιρία του Μέσι ή του Μπενζεμά για να πάρουν το τρόπαιο; Όλες αυτές οι αντιδράσεις που κάποιοι προβάλλουν τεχνηέντως, έπρεπε να γίνουν πριν από 10-12 χρόνια, όταν και θα μπορούσε να αλλάξει κάτι ουσιαστικά. Τώρα είναι αργά για κροκοδείλια δάκρυα.