Αναζητείται Παιδεία

Η αδυναμία να διακρίνεις το δίκιο από το άδικο. Να ξεχωρίσεις το θύμα από τον θύτη. Η ματαίωση που συνιστά η εκπαίδευση. Κατάκτηση και συντριβή. Ονείρων. Από τον θάνατο της παιδείας όπως τον περιέγραψε στον «επικήδειό» της ο Χρόνης Μίσσιος, επειδή το άτομο δεν «εμπραγματώνεται» στο σχολείο, που έχει μετατραπεί σε μια στυγνή εκπαίδευση τεχνικών, ένα σύστημα που βγάζει γρανάζια για το σύστημα. Καλά, εσύ δεν πρόλαβες να δεις: σήμερα βγάζει γράσο.

Προχωρήσαμε. «Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος». Ενα σύνθημα έξω από μια σχολή Ανώτατης Εκπαίδευσης. Φιλόσοφοι και στοχαστές που μιλάνε για ευτυχισμένα παιδιά που περπατούν με ψηλά το κεφάλι, τους καθρέφτες που γίνονται παράθυρα, την παιδεία ως διαδικασία απελευθέρωσης. Χα. Οι αντιστάσεις από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους αρμόδιους, τους, τους... «Μας μιλούν για το παρελθόν και ότι πρέπει να φοβόμαστε το φασισμό. Πόσες χαμένες ζωές προσφύγων στο βυθό της θάλασσας; Το σήμερα με τρομάζει».

Πάνω από 10 ρόλοι, συγκλονιστικά παιγμένοι σε μια περίπου ώρα από μια ηθοποιό: την Εβίτα Παπασπύρου, που επιπλέον έχει καταθέσει κομμάτι της ψυχής της, μαζί με τον σκηνοθέτη Κώστα Νταλιάνη, διασκευάζοντας το ρουμάνικο έργο για την παιδεία και τον σχολικό εκφοβισμό «Τα όρια» στο θέατρο «Μοντέρνοι Καιροί», στο Γκάζι. Πόσο κοινοί οι προβληματισμοί διεθνώς. Νέα παιδιά με δάκρυα στα μάτια όταν πέφτει η αυλαία. Τους αφορά. «Μας λένε ότι είμαστε το μέλλον, κι εμείς δε βλέπουμε μέλλον, αλλά θέλουμε να έχουμε μέλλον», λέει στην ηθοποιό μια νεαρή. Και πώς τολμούν να συντρίβουν τα όνειρα των παιδιών; «Το να αλλάξεις τον κόσμο, Σάντσεζ, δεν είναι τρέλα, δεν είναι ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη».