Τι να του απαντήσω;

Παρακολούθησα τις διατυπώσεις, προσεκτικές και μη αποδεικνύονται, στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον πρόσφατο (13 Οκτωβρίου) θάνατο του 93χρονου Τζέιμς ΜακNτίβιτ, ενός από τους δύο αστροναύτες του πυραύλου «Τιτάνα» με πορεία από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι προς τον ουρανό το 1965, «δίπλα ο ένας στον άλλο σαν σιαμαία».

Ετσι θυμήθηκε ο εγγονός του εκλιπόντος πως έλεγε ο παππούς του για την ιστορική πτήση τεσσάρων ημερών και περιήγησης 22 λεπτών στο, ανεξερεύνητο την ίδια εποχή, χάος του Διαστήματος, πεδίο ανταγωνισμού Ηνωμένων Πολιτειών - Σοβιετικής Ενωσης. Διαδοχικές ήταν τότε οι αποστολές-απαντήσεις της μιας υπερδύναμης στην άλλη... Το άλλο μέλος του πληρώματος Εντ Γουάιτ είχε σκοτωθεί δύο χρόνια αργότερα (1967) στην καταστροφική αποστολή «Απόλλων 1»· ο ΜακΝτίβιντ έγραψε στην αυτοβιογραφία του «μου είχαν προτείνει να πάω κι εγώ, φωνή μέσα μου έλεγε “όχι”, υπάκουσα!».

Συμμαθητής του, «ο μοναδικός εν ζωή», ψέλλισε δακρυσμένος «ο Τζέιμς πίστευε πως στην κατάσταση που έχει περιέλθει η ηθική της ζωής μας παγκοσμίως, η ανάπλαση και εννοούσε «επαναφορά» της ζωής στη ΓΗ είναι πιο δύσκολη πτήση για τον άνθρωπο από το ταξίδι στ’ άστρα!». Αναζήτησα στις ίδιες αναφορές πληροφορίες για πιθανή γονιμότητα των άστρων... Ισως επειδή θέλω να μετοικίσω «εις άγνωστον διεύθυνσιν», δραπέτης από τη χώρα όπου ακούω για τον καταγγελλόμενο βιασμό κοπέλας στο Α.Τ.

Ομόνοιας πως «πήγε εκεί ώστε να ικανοποιήσει ηδονική φαντασίωσή της», τον καθηγητή κ. Νένε να βεβαιώνει «η καταφυγή στο τζάκι για οικονομία στη θέρμανση δεν είναι λύση, τα σωματίδια καπνού τους είναι υπεύθυνα για το 50% των καρκίνων του πληθυσμού!», να φύγω από τόπο όπου παραβιάζεται καθημερινά η ηθική... «Εξοδος κινδύνου τ’ άστρα;» αναρωτήθηκε μαθητής σε σχολική έκθεση. Τι να του απαντήσω;