«Η ευφυΐα του συναισθήματος…»

Μου είναι ακατανόητη η μοιρολατρία της απονομής τιμών, της οργάνωσης εκδηλώσεων αναγνώρισης σημαντικών προσώπων στην επέτειο της ημέρας που έφυγαν από τη ζωή… Ποτέ δεν κατάλαβα, ούτε επαρκή εξήγηση έχω ακούσει γιατί, αλήθεια, συνηθίζεται να μνημονεύεται το έργο, η προσφορά τους στην ημερομηνία που έφυγαν από τη ζωή. Γιατί όχι, αφού αλήθεια ήταν σημαντική η παρουσία τους, στην επέτειο γέννησής τους; Την παρουσία τους, τις ιδιότητές της μνημονεύουμε, άρα η ύπαρξή τους είναι πιο σημαντική από την απώλεια.

Οι μεταφυσικές προσεγγίσεις δεν καλύπτουν την ίδια ενόχληση-απορία! Ετσι σκέφτηκα και το τελευταίο διήμερο, όταν μνημονεύτηκε η ημέρα γέννησης του Μάνου Χατζιδάκι (23/10/1925). Δειλή, άτονη υπόμνηση και πάλι σε σύγκριση με τη 15η Ιουνίου, ημέρα φυγής του το 1994, όταν κορυφώνονται οι τιμητικές πράξεις-αναφορές στον κορυφαίο δημιουργό. Στην παρεμβατική παρουσία του που εν ολίγοις ενίσχυσε την αισθητική αντίληψή μας με την επιμονή του στην εξευγενισμένη (δόκιμος ο αυθόρμητος χαρακτηρισμός μας;) μουσική δημιουργία, στη διαφύλαξη γλωσσικού πλούτου και όχι μόνο. Λίγο πριν από την αναχώρησή της η Αρλέτα μού είχε πει πως «η μουσική του Μάνου είναι η ευφυΐα του συναισθήματος», είχα αναφωνήσει δίπλα της «ναι, αυτό ακριβώς!». Γιόρτασα τις καίριες λέξεις της επειδή συνόψισαν τις δικές μου περιφραστικές διατυπώσεις της καρδιάς προς τον νου για τη σαγήνη της δημιουργίας του…

Βρέθηκα χθες ανάμεσα στους σπουδαστές του Ωδείου Αθήνας, τραγούδησαν στη σχολή τους τραγούδια του μ' εμπνευσμένο τρόπο… Γεννημένοι μετά τον θάνατό του! «Η μουσική του είναι επιτακτικό αίτημα ύπαρξης πολιτιστικής ταυτότητας» είπα στη δασκάλα τους, Ρωσίδα εγκατεστημένη στην Ελλάδα, Λαρίσα Ιασωνίδου. Συμφώνησε· «η δημιουργία του εμπνέει, ελέγχει καθημερινά σκέψεις, πράξεις μας!».