Βόλεμα, ιδιώτευση, οικογενειοκρατία

Παραφράζοντας λίγο το πατρίς-θρησκεία-οικογένεια που εξυμνούν οι συντηρητικοί πολιτικοί εδώ και δεκαετίες, διαπιστώνω γύρω μου ένα νέο τρίπτυχο που έχω διαγνώσει σε ανησυχητικό ποσοστό νεόκοπων millennial «νοικοκυραίων».

Ο πρώτος κανόνας για όσους από τη γενιά της κρίσης έμειναν στην Ελλάδα ακούει στο «βόλεμα». Οταν επιτέλους βρεθεί μία «αξιοπρεπής» θέση, κατά προτίμηση σε μεγάλη εταιρεία, ή από θέση ισχύος σε οικογενειακή επιχείρηση, αυτοσκοπός γίνεται η διατήρηση των κεκτημένων. Αδράνεια σε συνδυασμό με την παλιά νοοτροπία αντικινήτρων του «Δημοσίου» από ανθρώπους στα 30κάτι τους, που εξομολογούνται ότι αρχίζουν να αισθάνονται άδειοι από… ζωή. Κάποιες δραστηριότητες του Σαββατοκύριακου ή ένα γυμναστήριο με αλμυρή συνδρομή δεν λογίζονται ακριβώς ως συναρπαστικές εμπειρίες.

Στο κομμάτι «ιδιώτευση» βλέπω πολύ κόσμο να απέχει τελείως από τα πολιτικά ή να παραμένει στο TINA μετά τα γεγονότα του μακρινού πλέον 2015. Η δυσπιστία απέναντι σε οτιδήποτε προοδευτικό και η μοιρολατρική αποδοχή της ασθμαίνουσας κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι μια κεντρική συνιστώσα αυτής της απo-πολιτικοποίησης. Τέλος, ποιος είπε ότι το κύτταρο της οικογένειας δεν παραμένει ζωντανό, αλλά με τον πιο «τοξικό»-παρεμβατικό τρόπο. Οικογενειοκρατία και μικροσυμφέροντα, από το τοπικό και το επαγγελματικό ώς το υψηλότερο επίπεδο, συνεχίζουν να αναπαράγουν τις νοοτροπίες που έφεραν σε αυτό το επίπεδο αρρώστιας και ηθικής παρακμής κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Οι περισσότεροι βέβαια έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο παίζοντας άμυνα από τα διαρκή χτυπήματα της ίδιας της πραγματικότητας τα τελευταία χρόνια, όμως για να αλλάξουν νοοτροπία οι ίδιοι και εν συνεχεία το σύνολο χρειάζονται κάποιο όραμα ή έστω να δουν μια μικρή λάμψη μέσα στην καταχνιά. Φωτεινές εξαιρέσεις στον χώρο της πολιτικής, του αθλητισμού και του πολιτισμού συνεχίζουν να υπάρχουν, αρκεί να ξέρουμε και πού να κοιτάξουμε.