Το αστέρι του Φουκουγιάμα, του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα, έλαμψε τη δεκαετία του 1990, όταν μετά την πτώση του Τείχους έγραψε το πολύκροτο «Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος». Υποστήριζε, με λίγα λόγια, ότι η ανθρωπότητα έφτασε τότε στην κορύφωση της ιδεολογικής εξέλιξής της και ότι η παγκοσμιοποίηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας δυτικού τύπου είναι το απόλυτο μοντέλο διακυβέρνησης των ανθρώπινων κοινωνιών. Στα παρελκόμενα της προφητείας του περιλαμβάνονται και άλλα «τέλη», όπως η υποχώρηση των ταξικών ανταγωνισμών και των εθνικών αντιπαραθέσεων, η άμβλυνση των θρησκευτικών και των πολιτισμικών αντιθέσεων, η μείωση των ανισοτήτων ανάμεσα σε χώρες και ηπείρους.
Τα 30 χρόνια που μεσολάβησαν είναι μια διαδοχή τρομακτικών, αιματηρών και οδυνηρών για την ανθρωπότητα διαψεύσεων κάθε λέξης και κάθε πρόβλεψης του Αμερικανού σταρ της «ενιαίας σκέψης». Σε σημείο που και ο ίδιος να μιλάει πια μόνο απολογητικά για το βιβλίο που, εκτός των άλλων, του απέφερε αρκετά εκατομμύρια έσοδα με τις πωλήσεις του.
Ο Φράνσις Φουκουγιάμα, στο χθεσινό πέρασμά του από το συνέδριο του Economist στο Grand Resort στο Λαγονήσι (με τον βαρύγδουπο τίτλο «Αντιθέσεις, μεταμορφώσεις, επιτεύγματα σε έναν κόσμο που αλλάζει»), κατέθεσε ακόμη μία αμήχανη «προφητεία» για το μείζον θέμα της εποχής. «Ο πόλεμος του Πούτιν δεν αφορά την Ουκρανία ή την επέκταση του ΝΑΤΟ, αλλά την ευρωπαϊκή και παγκόσμια τάξη που δημιουργήθηκε μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου», είπε ο καθηγητής του Στάνφορντ. Και η κοινότοπη παρατήρησή του θύμισε λίγο «δολοφόνο» που επιστρέφει στον τόπο του (ακαδημαϊκού του) εγκλήματος. Γιατί, ποια είναι η παγκόσμια τάξη που κλονίστηκε και πότε άρχισε να κλονίζεται; Τον Φεβρουάριο του 2022 στην Ουκρανία ή το 1999 στη Σερβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ, το 2011 στη Συρία και στη Λιβύη; Δηλαδή, στα χρόνια της μεγάλης σιωπής του Φουκουγιάμα που έβλεπε την «παγκόσμια φιλελεύθερη ουτοπία» του να πνίγεται στο αίμα;
