«Mακριά από τη δημοσιογραφία»

Οταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου στο Παλιοξάρι, μάνα δύο δημοσιογράφων, μου έλεγε πριν δώσω πανελλήνιες «γίνι πιδάκι μ’ δασκάλα να ζήσεις μια καλή ζουή». Στο «καλή ζωή» η γιαγιά μου χωρούσε όλες τις πολύτιμες για τους κυνηγημένους του Εμφυλίου έννοιες: ασφάλεια, κύρος, μια θέση στο Δημόσιο και, κυρίως, όχι κυνηγητά για λόγους ιδεολογικούς ή ανεργίες επειδή κοντραρίστηκες με ένα αφεντικό. Φυσικά, στα μάτια μιας 17χρονης ίσως να μην υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από την έννοια της ασφάλειας και της σιγουριάς, ενώ οι ιδεολογικές μάχες και η πολιτική κόντρα ήταν ένα από τα κομμάτια εκείνα του μυθικού ρεπόρτερ στον οποίο προσπαθεί να μοιάσει κάθε πιτσιρικάς.

Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια, τρία μνημόνια και η ολοκληρωτική ισοπέδωση της δημοσιογραφικής πιάτσας για να θυμηθώ ξανά τη γιαγιά μου -αν και «καλή ζουή» ούτε ως δασκάλα θα πέρναγα πια σε αυτή την έρμη χώρα. Μια τέτοια «καλή ζωή» για την κόρη του ήθελε κι ο πατέρας της συναδέλφου Γιούλης Σταρίδα, που προσπαθούσε επί ματαίω να την αποτρέψει από το επάγγελμα. Η Σταρίδα έγινε ρεπόρτερ και καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση διά του Τύπου και σε λίγο καιρό το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που της άφησε ο πατέρας της βγαίνει σε πλειστηριασμό για χρέος 60.000 ευρώ.

Πρόκειται σαφώς για μια εκδικητική αγωγή με στόχο τη φίμωση του Τύπου, αλλά εν προκειμένω είναι και απολύτως εξωφρενική, αφού η δημοσιογράφος καταδικάστηκε για κείμενο που δεν έγραψε καν, αλλά από παραδρομή του ατελιέ μπήκε το όνομά της! «Κρατήστε τα παιδιά σας τώρα που δίνουν πανελλήνιες μακριά από τη δημοσιογραφία», κλείνει τη σπαρακτική ανάρτησή της με την οποία γνωστοποίησε αυτό το (εξόχως πολιτικό) προσωπικό δράμα.

Οι εκδικητικές αγωγές είναι πια μάστιγα για τη δημοσιογραφία και την ελευθερία του Τύπου κι ήρθε η ώρα πολίτες και δημοσιογράφοι μαζικά να αντιδράσουμε. Αλλιώς, από εδώ και πέρα θα γράφουμε και θα διαβάζετε μόνο τον καιρό, τα σκορ της Σούπερ Λιγκ, άιντε και τα ζώδια (εκτός κι αν γράψουμε τίποτα αιχμηρό και μας μηνύσει κανένας Τοξότης ή Υδροχόος).