Ενα σημείωμα που δεν θα ήθελα ποτέ να γράψω. Ηταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ήμουν στο Δημοτικό και τα καλοκαίρια μας ήταν υπέροχα. Με τους γονείς και τη μεγάλη τους φασαριόζικη παρέα των αρχαιολόγων, των ιστορικών και των φίλων τους γυρίζαμε τη χώρα, τα νησιά, τις ταβέρνες, τις παραλίες και καταλήγαμε πάντα στα αγαπημένα μας Κύθηρα.
Μια μέρα οι γονείς της παρέας σε μια εκδρομή στην Πύλη Τρικάλων βάλανε όλοι τις ίδιες μπλούζες -έδωσαν και σε μας τα παιδιά- που έγραφαν πάνω «Πίκουλας Tours». Ηταν μια πλάκα για τον φίλο τους, τον αεικίνητο περιηγητή και καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Γιάννη Πίκουλα, ο οποίος οργάνωνε αμέτρητες εκδρομές που τα είχαν όλα. Για τον Γιάννη, που έφυγε χθες στα 66 του πρόωρα, αιφνίδια και αδόκητα, για το σπουδαίο επιστημονικό του έργο (αναρίθμητες δημοσιεύσεις, βιβλία και μονογραφίες) και τη γεμάτη ζωή του θα μιλήσουν αργότερα αυτοί που πρέπει.
Ενας φοβερός δάσκαλος -εντός και εκτός πανεπιστημιακών τάξεων- και ένας ερευνητής της ελληνικής αρχαιογνωσίας από τους λίγους. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιγραφικής Εταιρείας και του πρωτοπόρου διεθνούς αρχαιογνωστικού περιοδικού «Hόρος», ο Αθηναίος αλλά με «ισχυρές πελοποννησιακές και προσφυγικές καταβολές» Πίκουλας θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το αντικείμενο της ιστορικής τοπογραφίας και της επιγραφικής σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Ελάχιστοι ξέρουν το οδικό δίκτυο της Πελοποννήσου και ειδικά τη Λακωνία όπως αυτός. Υπερκοινωνικός, επίμονος, ενίοτε αυστηρός, με αστείρευτη ενέργεια. Λάτρευε τα μονοπάτια, τις αναβάσεις, τις περιηγήσεις, τα υλικά ίχνη του παρελθόντος, τα κτήματα, τα ψαρέματα και παράλληλα δούλευε ασταμάτητα. Στη γυναίκα του, την Ελένη μας, και στα παιδιά του, τη Φλωρεντία και τον Αντώνη, κουράγιο.
