Mπουρκίνα Φάσο

Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Πώς γίνεται η Ελλάδα 2.0 της ισχυρής ανάπτυξης να έχει λιγότερη ελευθερία του Τύπου και από την πάμπτωχη Μπουρκίνα Φάσο, το στρατοκρατούμενο Τσαντ, το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος; Δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά, στραβή είναι η μεθοδολογία των μοχθηρών ΜΚΟ. Αυτό ήταν περίπου το επιχείρημα της κυβέρνησης, που ζητάει τα ρέστα από τους Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα επειδή μας κατέταξαν στον πάτο της Ε.Ε. όσον αφορά την ελευθεροτυπία. Αν μπορείς να αποκαλέσεις επιχείρημα μια ανακοίνωση που αναδίνει αρχοντοχωριάτικο κόμπλεξ, σαν τη μητέρα του δημαρχόπουλου που διαμαρτύρεται στον δάσκαλο επειδή έβαλε στο παιδί της χαμηλότερο βαθμό από το Τσιγγανάκι του τελευταίου θρανίου.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη το θράσος του κυβερνητικού εκπροσώπου, που δεν θεωρεί ντροπή ότι στη χώρα μας οι μη κολακευτικές ειδήσεις λογοκρίνονται, αλλά θεωρεί ντροπή (των άλλων) ότι μας θεωρούν ίσα κι όμοια, εμάς τους απογόνους του Περικλή, με αφρικανικά κράτη που πολλοί Ελληνες δεν ξέρουμε καν πού πέφτουν στον χάρτη. Ας σταθούμε στην περίπτωση της Μπουρκίνα Φάσο αφού την ανέφερε και ο Οικονόμου. Σίγουρα δεν είναι παράδεισος για τους δημοσιογράφους. Το αντίθετο.

Πριν από έναν χρόνο σκοτώθηκαν δύο Ισπανοί ρεπόρτερ σε ενέδρα τζιχαντιστών, τον Ιανουάριο του 2022 έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα, το 2019 ψηφίστηκε νόμος που ποινικοποιεί τη «δυσφήμηση του στρατού» κοκ. Κι όμως, μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Χώρα των Εντιμων Ανθρώπων, όπως είναι το όνομα που της έδωσε ο πρώτος της πρόεδρος Τομά Σανκαρά, ο «Τσε της Αφρικής», θεωρούνταν από τις πιο φιλελεύθερες όσον αφορά τα δικαιώματα του Τύπου. Δικαιώματα που δεν είναι δεδομένα, αλλά κερδήθηκαν με αγώνες και αμφισβητούνται, ποδοπατιούνται και καταλύονται από αυταρχικά καθεστώτα, ένοπλες μαφίες, συνθήκες κοινωνικής αθλιότητας και μετα-αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης. Καμία σχέση με εμάς.