Τολμάνε να απαντήσουν;

Σε μία εβδομάδα θα ξέρουμε τι θα γίνει στη Γαλλία: αν οι Γάλλοι ψηφίσουν τη Δεξιά (ή Υπερκέντρο, όπως την ονομάζουν κάποιοι πλέον) ή την Ακροδεξιά (ή Υπερδεξιά, όπως την ονομάζουν οι ίδιοι κάποιοι). Τα μεγέθη μόνο συγκρίσιμα δεν είναι, αλλά τελικά ίσως και να είναι... Παντού, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, η εξουσία κρίνεται κυρίως με όρους σύγκρισης: με το πόσο καλύτερο ή χειρότερο θα μπορούσε να είναι το τάδε ή το δείνα κόμμα από το άλλο, αλλά και με το κατά πόσο έκανε πράξη το προεκλογικό του πρόγραμμα.

Στην ιστορία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας παγκοσμίως δεν έχει υπάρξει κανένας ηγέτης που να μην τήρησε τα όσα ο ίδιος είχε εξαγγείλει προεκλογικά και γι’ αυτό να πήγε σε εκλογές. Κανένας, πλην ενός: του Αλ. Τσίπρα. Που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο ξαναέκανε εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015, ενώ ήταν στην εξουσία μόλις κάποιους μήνες (μα τι μήνες!). Βέβαια, αν είσαι στην αντιπολίτευση (ειδικά αν είσαι και εκτός Βουλής!) είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα. Ακριβώς γιατί μπορείς να λες ό,τι θες: ότι σου ανήκει η Ιστορία, ο λαός, το όραμα, το δίκαιο, κάτι χαρτιά με υπογραφές του Χριστού... Εκεί η σύγκριση, αν υπάρχει, είναι μόνο από εσένα προς εσένα.

Από το ίδιο το κόμμα, δηλαδή, προς τον εαυτό του. Αν θέλει την κάνει (τη σύγκριση), αν δεν θέλει, ξεκουράζεται ήσυχο στις δάφνες του (δηλαδή στο ποσοστό του).

Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις (εξουσία/αντιπολίτευση) υπάρχει ένα κοινό: Ποιος θέλει να κυβερνήσει και γιατί. Ή και ποιος δεν θέλει να κυβερνήσει και γιατί... Το τι θα βάλει ο κάθε πολίτης στην κάθε στήλη, θα του δώσει και τις απαντήσεις που ψάχνει. Το θέμα είναι τι απαντά ο κάθε πολιτικός σε αυτά τα δύο. Γιατί αυτό το γιατί (θέλει ή δεν θέλει) είναι αμείλικτο και ελάχιστοι τολμούν...