Το «έγκλημα του αιώνα» χαρακτηρίζεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ο θάνατος των τριών παιδιών στην Πάτρα, τις εξελίξεις του οποίου παρακολουθεί εμβρόντητη η κοινή γνώμη. Ο πόλεμος, η πανδημία, η ακρίβεια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και οι παρουσιαστές δίνουν στους τηλεθεατές αυτό που πουλάει: οποιαδήποτε πληροφορία, διασταυρωμένη ή μη, για τη «Μήδεια», την «κακούργα», τη «φόνισσα». Πολίτες παρατούν τις δουλειές τους για να γιουχάρουν τη Ρούλα Πισπιρίγκου και οι αστυνομικοί κάνουν κλοιό γύρω της για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο λιντσαρίσματος. Κάποιοι ζητούν τη θανατική καταδίκη της και άλλοι αμφιβάλλουν αν θα επιβιώσει στη φυλακή. Και το χειρότερο, όλο αυτό δεν θυμίζει Μεσαίωνα· πλασάρεται ως αναμενόμενο εξαιτίας της αγριότητας του πρωτοφανούς εγκλήματος. Αλλά είναι πράγματι έτσι;
Τις μέρες αυτές τυχαίνει να διαβάζω το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου «Καημένε Αθανασόπουλε; - Ανταποκρίσεις του Μ. Γοργού από τη δίκη του εγκλήματος στη Χαροκόπου», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red n' Noir. Το βιβλίο καταπιάνεται με το δικαστικό σκέλος της δολοφονίας και τεμαχισμού του εργολάβου Μίμη Αθανασόπουλου, με βασικές κατηγορούμενες τη Φούλα Αθανασοπούλου και τη μητέρα της, Αρτέμιδα Κάστρου. Η αφήγηση ξεκινάει στις 16 Φεβρουαρίου 1932, δύο μέρες πριν από την έναρξη της δίκης· παρακολουθεί τις σημαντικότερες στιγμές της μέχρι την απόφαση για θανατική καταδίκη των δύο βασικών κατηγορουμένων· ολοκληρώνεται την 1η Νοεμβρίου 1932, όταν απονέμεται χάρη στις δύο γυναίκες και η θανατική ποινή μετατρέπεται σε ισόβια κάθειρξη.
Η καταγραφή της υπόθεσης γίνεται μέσα από ρεπορτάζ της εποχής: «Η κατηγορία, θα έλεγε κανείς, δεν εκπροσωπείται μόνο από τον εισαγγελέα, που δεν εκτελεί παρά ένα απλό καθήκον, αλλά από όλο τον κόσμο. Ουδέποτε, πράγματι, ακροατήριο, σε δίκη ελληνικών δικαστηρίων, μιλάει με τόση αποστροφή εναντίον κατηγορουμένων [...] Αν ήθελα να δώσω εντυπώσεις σε τρεις γραμμές, θα έγραφα: Ακροατήριο, ολόκληρη η πρωτεύουσα και τα περίχωρα. Μάρτυρες, ολόκληρη η συνοικία της Καλλιθέας. Υπεράσπιση και πολιτική αγωγή, περίπου ολόκληρο το δικηγορικό σώμα. Ασφάλεια και τάξη, αμφότερα τα σώματα Αστυνομίας και Χωροφυλακής».
Η υπόθεση «του καημένου Αθανασόπουλου» χαρακτηρίστηκε το έγκλημα του (περασμένου) αιώνα, αλλά με τα ίδια λόγια θα μπορούσε να περιγραφεί το «έγκλημα του αιώνα» μας. Από το 1931 μέχρι το 2022 τίποτα δεν άλλαξε: όσο οι κατηγορούμενοι παραμένουν «τέρατα», η αντεγκληματική πολιτική αποτυγχάνει παταγωδώς.
