Μόνο έτσι...

Το ποδόσφαιρο βρήκε τον μπελά του μετά την ανακοίνωση των μέτρων για την αντιμετώπιση (διστάζω να γράψω «πάταξη») της βίας. «Κάτι πρέπει να γίνει με το ποδόσφαιρο κ.λπ., κ.λπ.» άρχισαν να λένε πάλι κυρίως οι -εκτός ποδοσφαίρου- αφ’ υψηλού παρατηρητές. Πάμε πάλι: Ποδόσφαιρο είναι η σονάτα του Μαραντόνα, το 1986, εναντίον της Αγγλίας, το «Δεν τον είδα, τον άκουσα!» που είπε ο Πελέ για την πάσα που έδωσε με γυρισμένη πλάτη στον Κάρλος Αλμπέρτο στον τελικό του 1970, το ψαλίδι του Δομάζου στο Καραϊσκάκη, o Χατζηπαναγής, η ομάδα-μπαλέτο του ΠΑΟΚ υπό τον Κούδα στα χρόνια του ’70, θυμήσου όποια άλλη στιγμή θέλεις...

Η βία που καπηλεύεται -και- την μπάλα παράγεται από την κατάργηση ακόμη και στοιχειωδών κανόνων της ζωής, όσες ψάχνουν εκτόνωση-διέξοδο, αιτία της βέβαια είναι και η θεσμοθετημένη βία. Η οπαδική συνεπικουρείται και από την απουσία συγκρότησης (δεν εννοούμε κατ’ ανάγκη μόρφωσης αλλά ανησυχίας) του φυσικού αυτουργού της βίας. Καταστολή, λοιπόν, αφού δεν γίνεται αλλιώς!

Ζούμε στη χώρα όπου νόμοι προϋπήρχαν και για τη βία στις εξέδρες, αλλά δεν εφαρμόστηκαν. Τώρα τι; Θα ζήσουμε αταλάντευτη εφαρμογή τους για λίγο καιρό, θα χαλαρώσει ο μηχανισμός σε προεκλογική ή άλλη περίοδο σκοπιμότητας από κυβέρνηση κάθε κομματικού χρώματος (δεκαετίες τώρα είναι κοινό βίωμά τους η σχετική ασυνέπεια) και θα περιμένουμε τον επόμενο νεκρό για ν’ ανασυνταχθούμε και πάλι; Περιμένω ν’ ακούσω εκπροσώπους οργανωμένων οπαδών, εκπροσώπους των -καταργημένων από το νέο νομοσχέδιο- συνδέσμων να πουν «μας άξιζε η σκληρότητα των μέτρων, η ζωή του άλλου είναι ανεκτίμητη, θα συμπράξουμε για την καταπολέμηση της βίας...». Μόνο έτσι... Κι ας πολεμήσουν με άλλα -δυναμικά μεν ειρηνικά δε- μέσα την αδικία της καθημερινότητας!