Περί φτώχειας ο λόγος

Η φτώχεια χτυπά για τα καλά την πόρτα της χώρας μας. Μετά από μια δεκαετία μνημονίων, αυστηρής -αν και παράλογης και αναποτελεσματικής- λιτότητας, περικοπών και μαζικής ανεργίας των νέων, ενέσκηψε και η πανδημία αλλά και πρόσφατα το κύμα ακρίβειας.

Στη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ (2016), το 35,2% του πληθυσμού -δηλαδή περισσότερο από το ένα τρίτο- βρισκόταν στο όριο της φτώχειας, όταν προ των μνημονίων το σχετικό ποσοστό ήταν στο 11,4%. Σύμφωνα με τον Οργανισμό, η Ελλάδα έφτασε μπροστά στην πανδημική κρίση με κατά κεφαλήν ΑΕΠ 46% χαμηλότερο και με παραγωγικότητα 48% μικρότερη σε σύγκριση με τις ισχυρότερες χώρες του ΟΟΣΑ. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι σχεδόν 7 στους 10 Ελληνες είναι σε δεινή οικονομική θέση. Συγκεκριμένα το 68,3% του πληθυσμού ζει κοντά στο όριο της φτώχειας. Το 12,9% έχει εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας και το 55,4% είναι οικονομικά ευάλωτο.

Η κυβέρνηση αφήνει ασύδοτη την κερδοσκοπία και τους κερδοσκόπους, κοροϊδεύει τους πολίτες με ψίχουλα σαν «ελαφρύνσεις» και ευνοεί ποικιλοτρόπως τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους φιλικούς προς αυτήν επιχειρηματίες. Καλλιεργεί έτσι μια κουλτούρα βοηθημάτων και επιδομάτων εν είδει φιλανθρωπίας, εξευτελίζοντας ανθρώπους που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη.

Η κυβερνώσα ομάδα, λειτουργώντας σαν ντίλερ των μεγάλων συμφερόντων και εξαργυρώνοντας προεκλογικά γραμμάτια, φουσκώνει δραματικά τις ανισότητες, με την ψαλίδα να ανοίγει όλο και περισσότερο. Η απόλυση 1.200 εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ είναι το τελευταίο επεισόδιο αδιαφορίας για την τύχη του κόσμου της εργασίας, ο οποίος έχει αφεθεί στην τύχη του και στις «δυνάμεις της αγοράς».