Τελικά, έφταιγε το χιόνι

Πιθανώς πολλοί περίμεναν κάτι διαφορετικό από τη συζήτηση στη Βουλή. Αλλά διαψεύστηκαν ακόμα μια φορά από την ποιότητα του διαλόγου. Ωστόσο, εις πείσμα της απογοήτευσης, τελικά, βρέθηκε ο ένοχος ή, μάλλον, οι ένοχοι της αποτυχίας μιας κοινωνίας που θέλει να είναι σύγχρονη, ευρωπαϊκή και ώριμη. Πρώτον, φταίει το χιόνι που όχι μόνον ήρθε νωρίτερα αλλά ενέσκηψε και παράωρα.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρωθυπουργού, ενώ το χιόνι συνήθως πέφτει βράδυ, αυτό άρχισε να πέφτει μέρα μεσημέρι. Και σε τελευταία ανάλυση, μαζί με το χιόνι, έπεσε και η σχετική συγγνώμη εκ μέρους του πρωθυπουργού ο οποίος επίσης είχε την τόλμη να αναδείξει τις αποκλειστικές ευθύνες μιας επιχείρησης – της Αττικής Οδού. Κάτι που δεν έκανε η αντιπολίτευση. Και μια και μιλάμε για την αντιπολίτευση, ο δεύτερος κατεξοχήν υπεύθυνος για την αποτυχία της χώρας να είναι σύγχρονη, ευρωπαϊκή και ώριμη, είναι η αντιπολίτευση. Ετσι, η θετική ατζέντα της κυβέρνησης ήταν –για πολλοστή φορά– η τυμβωρυχία και η καθεστωτική αντίληψη για τη διακυβέρνηση.

Το Μάτι και η Μάνδρα, η περίοδος του 2015-19, έγιναν στις τοποθετήσεις των περισσότερων κυβερνητικών βουλευτών, ξανά και ξανά, η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε κυβερνητική πράξη ή παράλειψη. Η κυβέρνηση επανεφηύρε τις θετικές όψεις που υπηρετεί και μονοπωλεί, τις οποίες, όμως, στερείται οποιοσδήποτε άλλος υπάρχει και ανασαίνει σε αυτή τη χώρα. Λογικό, εφόσον για την κυβέρνηση το όριο της δημοκρατίας χτίζεται στο αδιανόητο και μάταιο της αντιπολίτευσης να την αμφισβητεί. Βέβαια, «το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται» («αυτό που εναντιώνεται στον δυνάστη, ονομάζεται δήμος»). Αλλά, Θουκυδίδη μου… ας όψεται το χιόνι.