Οταν ο Κ. Παπούλιας είδε το μέλλον

Την πρώτη φορά που αποκάλεσαν τον Κάρολο Παπούλια «προδότη» ήταν το 1987, όταν ανακοίνωσε την άρση του εμπολέμου με την Αλβανία. Βρέθηκε στο στόχαστρο των εθνικιστών, ακριβώς γιατί έπιασε το κέντρο του προβλήματος, το οποίο ήταν η παρατεταμένη κατάσταση έντασης μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, ένταση που ξεπερνούσε τα όρια της ψυχροπολεμικής διχοτόμησης του πλανήτη και δεν βοηθούσε καμία από τις δύο κοινωνίες να προχωρήσουν.

Το γεγονός ότι το ζήτημα παραμένει ανοιχτό ακόμα και σήμερα, παρά τη μεγάλη, αλλά ατελή προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να το κλείσει νομοθετικά το 2018, μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, δείχνει και τη σημασία που είχε εκείνη η πρωτοβουλία Παπούλια.

Ηταν ακριβώς μια ένδειξη του πολιτικού χαρίσματος που είχε ο Κάρολος Παπούλιας στην Realpolitik, στον ρεαλισμό ως δίοδο για την ανάπτυξη ενός πολιτικού προγράμματος. Το να αξιοποιείς τις δυνατότητες που υπάρχουν και τον συσχετισμό δυνάμεων για να εισάγεις τη δική σου πρόταση και να ανοίγεις δρόμους είναι η ουσία της πολιτικής στις μέρες μας. Μιας πολιτικής που μπορεί να είναι προοδευτική, όχι μόνο γιατί στηρίζεται σε μια προοδευτική ιδεολογία, αλλά γιατί στηρίζει στην πράξη την πρόοδο των λαών, τη χειραφέτησή τους.

Ας μην ξεχνάμε ότι δύο δεκαετίες μετά, το μεγαλύτερο ελληνικό κόμμα, η Ν.Δ., όταν κλήθηκε να συμφωνήσει σε μια γέφυρα φιλίας με ένα άλλο γειτονικό κράτος, τη Β. Μακεδονία, προτίμησε, αντί να ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, να διατηρήσει, όπως πολλοί υποστηρικτές της έλεγαν τότε, τη συσπείρωση της κομματικής βάσης που θα της επέτρεπε και την άνοδο στην εξουσία, συντασσόμενη με τους αρνητές της συμφωνίας.

Ο Κάρολος Παπούλιας το 1987, με μία κίνησή του μόνο, έδειξε πώς μπορεί η πολιτική να συνομιλεί με το μέλλον. Το μέλλον που ακόμα αργεί…