Ανεύθυνες κραυγές και «επάξιες ωδές»…

Εμφυτη, σε κοινό και προσωπικό επίπεδο, είναι η απολογιστική τάση στο τέλος κάθε χρόνου, άλλωστε η επαγγελματική ιδιότητα την υπαγορεύει ως πάγια αναφορά. Δεν ξέρω γιατί (σχήμα λόγου…) η σκέψη μου τείνει να ξεφύγει από την κορονοϊκή (κατά το… παρανοϊκή!) πραγματικότητα, τώρα που δεν κοιτώ δημοσιογραφικό αρχείο και αποφάσισα ν’ ανασύρω φετινές, ούτως ή άλλως νωπές, μνήμες.

Μα, ναι, αρχικά με αφορμή το χαστούκι στον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν το καλοκαίρι «από έναν διαταραγμένο λάτρη της μοναρχικής μυθολογίας που ακολούθησε το ένστικτό του», όπως χαρακτήρισε τον θύτη η εφημερίδα «Le Figaro», η συμπερασματική κορύφωση σε άλλο άρθρο της την ίδια ημέρα ήταν πως «το γεγονός της χειροδικίας δημιουργεί ερωτήματα για την κατάσταση της κοινωνίας μας». Το γεγονός, χρονικά, ήταν εφαπτόμενο με την ανακοίνωση του προέδρου-θύματος Μακρόν πως «λήγει η αντιτρομοκρατική επιχείρηση στα κράτη νότια της Σαχάρας», αλλά είχε τονίσει πως «η Γαλλία θα διατηρήσει το ήμισυ των στρατιωτών της στην περιοχή». Κατά τ’ άλλα «λήξη»!

Περίπου έναν μήνα μετά η υπογεννητικότητα και η άδεια της κυβέρνησης στους πολίτες γι’ απόκτηση τρίτου παιδιού, παράλληλα με την ανάγκη διατήρησης του πληθυσμού σε… λογικά επίπεδα, ήταν η είδηση από την «υπαίτια για την πανδημία, γενέτειρα του ιού Κίνα». Η ίδια «υπαιτιότητα» τονίστηκε από πολιτικούς παγκοσμίως, α, μα και βέβαια χρησίμευσε ως αποδοτική μέθοδος αποπροσανατολισμού λαών από καθημερινά αδιέξοδα.

Η πολυεπίπεδη άλωση (περί αυτής πρόκειται) του φυσικού περιβάλλοντος, συγκυρία με μεταφυσικές διαστάσεις, κυριάρχησε. Συγκοινωνούντα δοχεία! Τους-μας χαρίζω τη φράση από την ακολουθία της Γέννησης πως ενώπιον της φάτνης οι ταπεινοί «ποιμένες αγραυλούσιν ωδήν επάξιον». Ευχή για Χριστούγεννα σε όλους σας! Με μελλοντικές επάξιες ωδές…