«...δε θα πεθάνεις σα γέρος»

Ξεκίνησα να γράφω για τη φιλενάδα μου - είναι δασκάλα, μια από εκείνους που η κ. Κεραμέως θέλει να... αξιολογήσει και οι τεμπελχανάδες αρνούνται, απεργούν και προκαλούν μποτιλιάρισμα στο κέντρο, άσε που κουράζουν και τα ΜΑΤ.

Μετά είδα τις εικόνες από την Εύβοια, εκεί ζουν άλλοι φίλοι μου, αχρείοι κι αυτοί, πήγαν πρώτα και κατακάηκαν, τώρα πλημμυρίζουν και ωρύονται πως τάχα φταίει για όλα η κυβέρνηση - δεν ακούνε τον κ. Πέτσα που τόσο ωραία τα εξήγησε, άλλωστε πουθενά στον κόσμο δεν συνδέονται οι φωτιές με τις πλημμύρες, είναι γνωστό αυτό. Μετά διαβάζω το ρεπορτάζ στην εφημερίδα μας για το τσουνάμι ανατιμήσεων για τις οποίες μας καθησυχάζει ο υπουργός Ανάπτυξης πως «έχουμε τον τρίτο χαμηλότερο πληθωρισμό στην ευρωζώνη». Κλαυσίγελος, αλλά δεν είναι για γέλια.

Αλλά δεν θα μας πάρουν και τα κλάματα. Εχουμε επιζήσει από μια άγρια δεκαετία κι όσο άκαπνοι κι αν ήμασταν όταν ο εφιάλτης της λιτότητας και των μνημονίων ξεκινούσε, άλλο τόσο έμπειροι στα δύσκολα είμαστε τώρα. Μάθαμε πια -με ουλές βαθιές στις ζωές και τις ψυχές μας- αυτό που μας έλεγε ο γερο-Ντάριο Φο, ότι «σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: “αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο να αναπνεύσω κι εγώ;”» κι ότι το μόνο δίλημμα είναι «ή αυτοί ή εμείς» αν θέλουμε κάποτε «να ζούμε μια ζωή που θα 'ναι ολότελα δική μας». Κι αν ζήσεις έτσι, «όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…».