Και πάλι φίλοι, Μίκη

«Θεός σχωρέστον» λένε στο κατευόδιο του νεκρού. Μα ο Μίκης δεν είχε ανάγκη από κανέναν θεό να τον συγχωρέσει. Αλλωστε, ώρες ώρες το μεγαλείο του, αυτό το ίδιο που τον κατέτρεχε αδυσώπητα, ίσως και να ξεπέρασε τα ανθρώπινα και να άγγιξε τα θεϊκά πράγματα.

Μα ούτε και από ανθρώπους είχε ανάγκη να τον συγχωρέσουν. «Γεια και χαρά σας άσπιλοί μου δικαστές» έγραψε στον «Διόνυσο» σκοτώνοντας κάθε παρόντα και μέλλοντα κριτή του. Τελικά ίσως μόνο από τον εαυτό του να ζήτησε συγχώρεση. Μάλλον στον ίδιο απευθύνεται η επιστολή αυτή που λέει πως θέλει να φύγει «σαν κομμουνιστής». Και μόνο από αυτήν την εσωτερική συγγνώμη θα στάξει και σε μας λίγο βάλσαμο.

Αφηνε χρωστούμενα ο Μίκης από το 2018. Ακόμα και αν αποκήρυξε τα προηγούμενα «φάλτσα», με Καραμανλή και Μητσοτάκη, για τον βούρκο του μακεδονικού συλλαλητηρίου δεν μίλησε ποτέ. Για τη μέρα που έκανε σχήμα λόγου το «αδέρφια μου φασίστες», όταν από κάτω ήταν όντως όλοι οι φασίστες, για τη μέρα που μας είπε πως οι χρυσαυγίτες αγαπούν την Ελλάδα με τρόπο «εριστικό» και για την ευκαιρία που έδωσε στους Κασιδιάρηδες να ξαναγράψουν σε ένα tweet όλη του την ιστορία όπως τους βόλευε.

Η επιστολή στον Κουτσούμπα ήταν γραμμένη το 2020, δύο χρόνια μετά. Και εκεί λέει πως τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια του τα πέρασε κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Συγχώρεση δεν χρειάστηκε να ζητήσει ούτε από θεούς ούτε από ανθρώπους. Εμείς όμως, ναι, έχουμε ανάγκη να το δούμε ως συγγνώμη. Και να την αποδεχτούμε.

Και πάλι φίλοι, Μίκη. Καλό ταξίδι.