Το κράτος είναι αυτές

Εν αρχή ην ο «Βασιλιάς Ηλιος», ο Λουδοβίκος 14ος που διακήρυξε ότι «το κράτος είμαι εγώ». Στην εποχή του δεν είχε άδικο, μέχρι που ήρθε η Γαλλική Επανάσταση κι ανακάτεψε την τράπουλα. Αλλού πολύ, αλλού λίγο -αλλά με πολλές λουδοβίκειες ή φασιστικές αποκλίσεις- το κράτος ήταν ένα σύνολο προσώπων, επιτελείων και μηχανισμών που κάνανε την ίδια δουλειά, αλλά με μια στοιχειώδη λογοδοσία.

Το επόμενο άλμα, ως γνωστόν, έγινε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, προ τριακονταετίας. «Εσείς είστε το κράτος», έλεγε απευθυνόμενος σε αστυνομικούς των ΜΑΤ. Κι η φράση κατοχυρώθηκε ως σαφέστατη παραίνεση προς τα «όργανα της τάξεως» να μην πολυσκοτίζονται για τα όρια εξουσίας τους στην άσκηση βίας εις βάρος των πολιτών. Ηταν μια διαβεβαίωση ότι η αστυνομία είναι περίπου υπεράνω νόμου, πράγμα που έκτοτε έχει επιβεβαιωθεί ποικιλοτρόπως.

Είμαστε στη φάση του τρίτου ποιοτικού άλματος. Από την προηγούμενη εβδομάδα «το κράτος είναι αυτές»- και αυτές, για την ακρίβεια. Οι τράπεζες. Οχι με την έννοια της κρατικοποίησης των τραπεζών- θου, Κύριε, θα έκανε τέτοιο έγκλημα καθοσιώσεως κυβέρνηση Ν.Δ.;-, αλλά με την «τραπεζοποίηση του κράτους».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υιού παρουσίασε ως μείζονα αντιγραφειοκρατική μεταρρύθμιση την παροχή στις τράπεζες- προσεχώς και σε άλλες επιχειρήσεις- πλήρους πρόσβασης στα στοιχεία των πολιτών που διατηρούν κρατικοί φορείς, από την Αστυνομία μέχρι την Εφορία. Τράπεζες και κράτος εις σάρκα μίαν.

Μπορεί να φαίνεται αθώο -και εξυπηρετικό!- να αρκεί η συναίνεσή σου για να απαλλαγείς από την υποχρέωση προσκόμισης χαρτούρας, αλλά έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε τις τράπεζες ύποπτες κατάχρησης των προσωπικών δεδομένων μας, ιδιαίτερα τώρα που ανοίγει το «σαφάρι» της πρώτης κατοικίας.

Οφείλει, βέβαια, να τους υπενθυμίσει κάποιος, τώρα που νιώθουν πως «το κράτος είναι αυτές», ότι με τόσα χρήματα που έχουμε δώσει για τις διασώσεις τους «οι τράπεζες είμαστε εμείς».