Μετά από 25 χρόνια και αφού απέκτησαν τρία υπέροχα κορίτσια, ο Γιώργος και η Ρούλα αποφάσισαν να κλείσουν έναν επαγγελματικό κύκλο, να ξεκουραστούν και να ανοίξουν –εύχομαι σύντομα– έναν νέο κύκλο.
Το Μεγάλο Σάββατο, η Ρούλα, ο Γιώργος και τα κορίτσια τους, η Μαρίλια, η Ηλέκτρα και η μικρή Αντιγόνη, αποχαιρέτησαν πελάτες-φίλους που έκλαιγαν. Ολους εμάς που κάθε μέρα βάζαμε στο τραπέζι μας υπέροχα ψωμιά, τα πεντανόστιμα «μαμαδίστικα» αρτο-ποιήματά τους, γλυκά, καφέ, γάλα, επιλεγμένα παραδοσιακά ζυμαρικά, τα όσπρια και τα τυριά μικρών παραγωγών κ.ά.
Ο φούρνος, που δεν ήταν από γεωγραφικής απόψεως της… γειτονιάς μου, αλλά ήταν ο φούρνος μου, έκλεισε παρά το γεγονός ότι ήταν μια πολύ πετυχημένη επιχείρηση. Οχι μόνο λόγω της εξαιρετικής ποιότητας των προϊόντων αλλά γιατί ο Γιώργος και η Ρούλα ήταν πάντα με το χαμόγελο, πάντα με καλή διάθεση. Από γεωπολιτικές αναλύσεις μέχρι αμφισβητούμενες φάσεις στο ντέρμπι των «αιωνίων» συζητήσαμε, προσωπικές αγωνίες, χαρές και λύπες μοιραστήκαμε μέσα στον φούρνο που είχε μότο «Σκέψου Γλυκά».
Δύο νέοι άνθρωποι –πτυχιούχοι και οι δύο– που το 1996 άνοιξαν μια οικογενειακή επιχείρηση που τότε έλειπε από τη γειτονιά του Πολυγώνου –οι φούρνοι τότε πουλούσαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα– και 25 χρόνια μετά αποφάσισαν να ρίξουν αυλαία γιατί κουράστηκαν να δουλεύουν από τα άγρια χαράματα μέχρι το βράδυ. Και δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περαιτέρω το τίμημα που έχει η συσσωρευμένη κούραση 25 ετών στα σώματα 50άρηδων στην οικογένειά τους. Γιατί πίσω από κάθε «ιστορία επιτυχίας» μικρών επιχειρήσεων υπάρχουν ατελείωτες ώρες προσωπικής δουλειάς και κόπου. Η Ρούλα και ο Γιώργος επέλεξαν μετά από 25 χρόνια σκληρής δουλειάς να έχουν ποιότητα ζωής. Χαίρομαι ολόψυχα γι’ αυτούς. Αλλά, δυστυχώς, εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενων θα συνεχίσουμε να ζούμε για να δουλεύουμε σκληρά.
Και αυτή η μικρή ιστορία είναι μια παρότρυνση για στήριξη των επιχειρήσεων της γειτονιάς μας και ένα σήμα κινδύνου για όσα μας επιφυλάσσει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Καληνύχτα και καλή τύχη!
