Η ζακέτα ή το τραπεζάκι

Η «Ελληνίδα μάνα» είναι ρόλος. Και μάλιστα κλασικός. Ενίοτε θεατρικός, κινηματογραφικός, τηλεοπτικός. Και ως τέτοιος συνοδεύεται από μύθους και πραγματικότητες που έχουν ταυτιστεί με τον τρόπο που προσπαθεί, με όσα ξέρει η κάθε μία, να μεγαλώσει τον «Ελληνα γιο» και την «Ελληνίδα κόρη», δηλαδή όλους μας.

Αυτή την εποχή παίζεται κι ένα σίριαλ με τίτλο μια φράση την οποία έχει κατοχυρώσει και κανείς δεν μπορεί να της πάρει τα δικαιώματα: «Ζακέτα να πάρεις». Αν την εξετάσουμε από τη σατιρική της πλευρά, σύμφωνοι. Είναι χαριτωμένη και γι’ αυτό έχει «γράψει». Ειδικά όσοι είχαν την τύχη, γιατί δυστυχώς δεν την είχαν όλοι, να την ακούσουν τουλάχιστον μία φορά σκάνε ένα φαρδύ χαμόγελο. Μόνο που το χαμόγελο αυτό δεν είναι ειρωνικό όπως πιστεύουν πολλοί. «Ζακέτα να πάρεις» σημαίνει στοργή, νοιάξιμο, αγωνία, αγάπη. Και όλοι κάπως έτσι την αντιλαμβάνονται, ειδικά όταν περάσουν τα χρόνια.

Το κακό σε όλη αυτή την ιστορία, με τις μεγεθύνσεις, τις αναλύσεις και τις υπερβολές, είναι ότι βρίσκουν την... ευκαιρία να περνάνε στο «ντούκου» άλλες φράσεις που ακούμε από τους γονείς μας (όχι μόνο από τη μάνα, δηλαδή) μεγαλώνοντας, οι οποίες περνάνε υπόγεια μηνύματα που διαμορφώνουν συνειδήσεις και νοοτροπίες, που στην πορεία της ζωής δεν μπορεί να τις καλύψει ούτε να τις ζεστάνει καμία ζακέτα.

Ας το κάνουμε εικόνα και ας το σκεφτούμε λίγο πιο πολύ το σκηνικό: Ο μικρός Γιαννάκης ή η μικρή Μαρία τρέχει, ή προσπαθεί να τρέξει (ανάλογα την ηλικία), μέσα στο σπίτι για να παίξει. Ξαφνικά χτυπάει στο τραπεζάκι του σαλονιού, πονάει και βάζει τα κλάματα. Κι εκείνη, την καθοριστική ώρα, έρχεται ο μπαμπάς ή η μαμά και για να προσφέρουν ανακούφιση, τι κάνουν; «Ντα, ντα, ντα το τραπεζάκι». Με άλλα λόγια: «Δεν φταις εσύ, παιδί μου, για ό,τι σου συμβαίνει, αλλά το ρημάδι το τραπεζάκι». Κι από τότε, πάντα θα φταίει ένα... τραπεζάκι.