Τα νεύρα μου…

…τα χάπια μου κι ένα sms να φύγω! Εναν και πλέον χρόνο αφότου ανέκυψε αυτός ο πανδημικός εφιάλτης, η κατάσταση -αντί να βελτιώνεται- γίνεται, σχεδόν παντού στην Ευρώπη, όλο και πιο σουρεαλιστική.

Είναι οι καραντίνες του δευτερότριτου κύματος τελικά χρήσιμες ή όχι; Τι φταίει περισσότερο για την αναποτελεσματικότητά τους; Οι μεταλλάξεις του κορονοϊού; Τα επιλεκτικά μέτρα «ακορντεόν» και τα στραβά μάτια των αρχών στις συνεχείς παραβιάσεις, μπροστά στην ανάγκη να μη σκαλώσουν εντελώς τα «γρανάζια» της οικονομίας; Η κόπωση και η σύγχυση του κόσμου; Οι αργοί ρυθμοί εμβολιασμού;

Τι συμβαίνει με τα εμβόλια, και δη με αυτό της AstraZeneca, για την προμήθεια του οποίου η Ευρώπη τόσο κόπτεται, ενώ ταυτόχρονα μέρος της το σνομπάρει; Πόσο καθησυχαστικό μπορεί να είναι για τον κόσμο το διαρκώς επαναλαμβανόμενο πια μοτίβο ειδικών και αρχών πως «τα οφέλη είναι περισσότερα από τους κινδύνους», ενόσω κάνουν για τη χορήγησή του «ασανσέρ» τις ηλικιακές ομάδες;

Ακόμη κι εάν κλείσει κανείς τα μάτια και τα αυτιά και εμπιστευτεί τυφλά τον Θεό και την επιστήμη, πόσες φορές ακόμη θα πρέπει -λόγω των συνεχών μεταλλάξεων και της πεπερασμένης ανοσίας- να το ξανακάνει;

Και η επόμενη μέρα; Πόσοι από όσους επιζήσουν βιολογικά αυτής της λαίλαπας, μικροί και μεγάλοι, θα παραμείνουν όρθιοι στη νέα κανονικότητα, που κανείς δεν γνωρίζει πώς τελικά θα είναι;

Εδώ δεν ξέρουμε καλά καλά τι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι, το δεύτερο υπό τον κορονοϊό, όπου πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες παίζουν τα «ρέστα» τους στα «πιστοποιητικά εμβολιασμού» μπας και ορθοποδήσουν. Το μετά φαντάζει έτη φωτός μακριά. Πέρα από τις επικοινωνιακές φανφάρες και το πολύπαθο Ταμείο Ανάκαμψης -για το οποίο η Ε.Ε. δεινοπάθησε να συμφωνήσει και τώρα έχει «κολλήσει» στο γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο στην Καρλσρούη-, το νέο οδυνηρό «πάθημα» θα γίνει επιτέλους «μάθημα»; Σχέδιο υπάρχει;