Χαμογελάς; Χαμογέλα

Το λέμε συχνά: «Βρε πώς περνάει ο χρόνος!». Φορές, μάλιστα, το λέμε πιο συχνά απ’ ό,τι πράγματι περνάει. Ισως και γι’ αυτό, να μην πολυκαταλαβαίνουμε πάντα τι ακριβώς σημαίνει αυτό που λέμε. Γιατί ο χρόνος πράγματι περνάει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι φεύγει κιόλας. Η γραμμικότητα του χρόνου αποτελεί δυτικότροπο τρόπο σκέψης. Οι αρχαίοι Ελληνες (και όχι μόνο) πίστευαν ότι ο χρόνος είναι κυκλικός. Που σημαίνει, επανέρχεται.

Πάμε τώρα στο σήμερα. Ή μάλλον, στο χθες. Χθες το πρωί, στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, η γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, κ. Νικολάου (αυτή με τις απευθείας αναθέσεις, αυτή που δεν ήθελε ν’ αφήσει τον Β. Δημάκη να σπουδάσει με αποτέλεσμα να κάνει απεργία πείνας, αυτή που έτρεξε πρώτη να κάνει το εμβόλιο μαζί με τους πολιτικούς αρχηγούς κ.λπ. κ.λπ.), αυτή, λοιπόν, χθες χαμογελούσε (ναι, χαμογελούσε) σαν άκουγε τον Φοίβο Κλαυδιανό να επιχειρηματολογεί υπέρ της μεταφοράς του Δ. Κουφοντίνα στις φυλακές Κορυδαλλού, υπέρ δηλαδή του νόμου που η ίδια η Ν.Δ. ψήφισε. Και αφού χαμογέλασε, πήρε τον λόγο: «Κατ’ αρχάς οι αντιδράσεις έρχονται από λίγους», είπε.

Τελικά, όχι μόνο ο χρόνος είναι σχετική έννοια για κάποιους «δυτικούς», αλλά και τα μεγέθη. Λίγοι αντιδρούν; Πόσοι λίγοι; Ενας; Δύο; Δέκα; Εκατό; Χίλιοι; Μήπως δεκάδες χιλιάδες; Ή μήπως εκατοντάδες χιλιάδες;

Ο χρόνος τρέχει αντίστροφα. Και κάποιοι, ναι, λίγοι και πολύ συγκεκριμένοι, απλά έχουν πολύ χρόνο για ν’ ασχοληθούν με αυτούς που ίσως πια δεν έχουν. Τόσο απλά.