Να μπορεί καθένας να απλώνει το χέρι για βοήθεια

Μπροστά σε έναν -διαρκώς- σκασμένο στα γέλια Μάρτιν Σκορσέζε η συγγραφέας, δημόσια ομιλήτρια και εμβληματική φιγούρα της νεοϋρκέζικης κουλτούρας Φραν Λίμποβιτς απαντά στις ερωτήσεις του, ψυχαναλύει τη Νέα Υόρκη, γκρινιάζει για την καθημερινότητά της, σχολιάζει με σαρδόνιο χιούμορ τη διαρκώς μεταλλασσόμενη πραγματικότητα.

Στο 4ο επεισόδιο του «Pretend It’s a City» -σειρά του Netflix για την οποία μιλά όλος ο πλανήτης- η συγγραφέας και ο σπουδαίος σκηνοθέτης ανοίγουν το κεφάλαιο #metoo. «Ποτέ δεν περίμενα πως θα πετύχει το κίνημα. Η θέση της γυναίκας ήταν ίδια από την Εύα μέχρι πριν από οχτώ μήνες. Ηξερα άπειρες ιστορίες γι’ αυτούς που έπιασαν, αλλά όχι εκείνες για τις οποίες τους έπιασαν. Δεν γνώριζα για βιασμούς γιατί ακόμα κι οι ηλίθιοι δεν καυχιούνται. Ξέρουν ότι είναι έγκλημα. Ο βιασμός δεν διαφέρει για κανέναν» παραδέχεται η Λίμποβιτς. «Ωστόσο αν κάποιους βοήθησε η δημοσιοποίηση, είναι εκείνη την καμαριέρα που δουλεύει σε ξενοδοχείο για 6 δολάρια την ώρα κι εκβιάζεται από τον προϊστάμενό της για τα νόμιμα χαρτιά που της λείπουν. Αν δεν είχε γίνει η αρχή με τους σταρ, κανείς σήμερα δεν θα έδινε σημασία στην καμαριέρα».

Ετεροχρονισμένα και χάρη στη γενναιότητα της Σοφίας Μπεκατώρου η ελληνική κοινωνία ακολουθεί, εκπλήσσεται κι αντιδρά με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και οι κοινωνίες οι οποίες όρισαν το #metoo, ταυτίζεται με τα λόγια όσων βρίσκονται σήμερα ένα βήμα μπροστά κι απολαμβάνουν τις αλλαγές που επιβάλλει, αμφισβητεί τις προθέσεις των γυναικών #metoo (πόσο κοινότοπη για όλους τους θιγμένους αυτή η διαδρομή). Ομως στο τέλος ελπίζει πως μια καμαριέρα κάπου σε αυτή την χώρα θα ευεργετηθεί. Ισως δεν νιώσει ποτέ στο μπράτσο το άγγιγμα συμπαράστασης από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως η Σοφία Μπεκατώρου. Αλλά θα μπορεί πια με μεγαλύτερη ευκολία να απλώσει το δικό της χέρι για βοήθεια.