Ζητείται ντριμπλέρ στη… μικρή περιοχή της φοβικής εποχής!

Γενικότερα η αθλητική πράξη, ειδικότερα (πόσο μάλλον…) το πολυσυλλεκτικό («δημοκρατικό» όπως χαρακτηρίζεται δικαίως ή συχνά καταχρηστικά…) παιχνίδι του ποδοσφαίρου έχει σαφείς αντανακλάσεις στην καθημερινότητα, είτε συνειδητοποιείται είτε όχι η ίδια παραβολή… Επιτρέψτε μου: Δειλά, παρόμοιες αλληγορίες εμπιστευόμουν στην αγαπημένη φιλόλογο του Γυμνασίου και έγραφα στις σχολικές εκθέσεις εν αναμονή κατευνασμού της δίψας μου, αλλιώς έναρξης της δημοσιογραφικής πορείας-μοναδικού παιδικού επαγγελματικού ονείρου… H έμφαση που μόλις μοιράστηκα μαζί σας, έχει τη δική της αξία ως έναρξη της συλλογιστικής που θ’ ακολουθήσει…

Ακόμη και οι αρχικοί, κοινά αποδεκτοί, κανονισμοί του ποδοσφαίρου, το 1863, δεν καθόριζαν τον αριθμό των παικτών, τη χρονική διάρκεια, το βάρος, ακόμη και το σχήμα της μπάλας, το είδος της τιμωρίας του παίκτη για τυχόν αντιαθλητικό-επικίνδυνο παίξιμο… Οι ομάδες προσάρμοζαν τις, διαφορετικές λοιπόν, συμφωνίες-κανονισμούς διεξαγωγής στα δεδομένα του έμψυχου δυναμικού τους… «Συνήθως αρμονικά», σύμφωνα με τις έγγραφες μαρτυρίες της εποχής, κυρίως στην Αγγλία της εκπνοής του 19ου αιώνα. Eπίσης σημαντικό; Διαιτητές δεν υπήρχαν την ίδια εποχή, οι ομάδες είχαν την ευθύνη της απονομής δικαιοσύνης…

Η σύγκριση με το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαντά πως σήμερα η ομαδικότητα-εξομοίωση ελαχιστοποίησε τις ατομικές ενέργειες, ακόμη και εμπνευσμένων παικτών… Πάσα ή ντρίμπλα; «Πάσα!» είναι η οδηγία!

Η ντρίμπλα που ενθουσιάζει, αδρανοποιεί τον αντίπαλο, παρέχει αφοπλιστική λύση είναι αποδεκτή στη μικρή περιοχή, εφάπτεται με την ώρα της αλήθειας, το γκολ! Παρέχει διέξοδο στη διαφαινόμενη κακή μοίρα της ομάδας…

Θ’ αναδυθεί άραγε παρόμοιος χαρισματικός παίκτης που «μιλά» στην μπάλα και στον συμπαίκτη-συμπολίτη, τώρα, στη φοβική εποχή του ιού;