Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται το πρόγραμμα;

Η απόφαση για την προμήθεια των Rafale για την Πολεμική Αεροπορία και η σύμφωνη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή άνοιξε ακόμα μια έντονη συζήτηση για το ποια θα έπρεπε να είναι μια ορθή, αριστερή στάση στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε επιπλέον, για ακόμα μία φορά, αφορμή για εσωστρεφή σύγκρουση θέσεων, με ελάχιστα όμως αποτελέσματα ως προς την παραγωγή πολιτικής αφού γίνεται έξω από τη δημόσια σφαίρα και χωρίς συνομιλία με την κοινωνία.

Ανέδειξε ιδιαίτερα και μια βασική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι η έλλειψη προγραμματικού λόγου που να τον συνδέει με τις ευρείες πλειοψηφίες από τις οποίες προσδοκά την επάνοδο στην εξουσία. Και η έλλειψη προγράμματος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και κατάθεση μόνο άποψης ή θέσεων πάνω στη συγκυρία, γιατί τέτοιες παρουσιάστηκαν από τους βουλευτές του στη Βουλή ως αντίλογος στην κυβερνητική πρόταση.

Πρόγραμμα σημαίνει ότι έχεις ολοκληρωμένη πρόταση για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της χώρας, η οποία είναι κτήμα όχι μόνο των μελών σου, αλλά και της κοινής γνώμης, πρόταση που μπορεί να γίνει κυβερνητικό πρόγραμμα αμέσως μετά τις εκλογές. Αν αυτή η διαλεκτική σχέση με την κοινωνία είχε επιτευχθεί σε έναν βαθμό, τότε θα ήταν πιο εύκολο να κατανοηθεί και το «ναι» στη Βουλή.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο η συζήτηση για τους εξοπλισμούς δεν μπορεί να μην εμπεριέχει για την Αριστερά και μια πρόταση για συμφωνία Ελλάδας - Τουρκίας για ταυτόχρονη μείωση των εξοπλισμών ως πρώτο βήμα για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών και την ευημερία των κοινωνιών τους.

Το ερώτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και με αυτήν την αφορμή είναι διπλό: Θέλει να έχει πρόγραμμα; Μήπως φοβάται να αγγίξει «δύσκολα» θέματα;